Oscars 2021 – The ceremony

Σ

τις 25 Απριλίου, η Αμερικανική Ακαδημία βράβευσε τις καλύτερες (;) και τους καλύτερους (;) της χρονιάς που πέρασε. Τα ερωτηματικά όχι επειδή διαφωνώ αλλά κυρίως επειδή μετά από μια χρονιά όπου οι κινηματογράφοι έκλεισαν, οι πλατφόρμες ανέβηκαν και η ανάγκη να βρεθείς σε μια αίθουσα και να βιώσεις με άλλους τόσους αγνώστους όλα αυτά τα συναισθήματα που προσφέρει μια ταινία στο κοινό, με έκανε να αναρωτηθώ αν πραγματικά οι υποψήφιοι και υποψήφιες ταινίες ήταν αυτό που χρειαζόταν το κοινό αυτό που τόσο τους λείπει αυτή η μαγεία. Κατά κύριο λόγο, οι ταινίες έθιξαν σοβαρά ζητήματα, μίλησαν για όλα τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα αλλά εν μέσω μιας πανδημίας και ενώ βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις πίεσης και απομάκρυνσης, αναρωτιέσαι αν η μόνη έξοδο που έχεις στον φανταστικό κόσμο του κινηματογράφου, θα έπρεπε να είναι και εκείνη βυθισμένη στο σκοτάδι και στο σφίξιμο που σε πιάνει βλέποντας τις υποψήφιες ταινίες. Θα μου πεις, η Ακαδημία τα τελευταία χρόνια δέχεται πυρά γιατί δεν βουτάει βαθιά στα σκοτάδια ώστε να θίξει όλα εκείνα τα οποία μας απασχολούν ως κοινωνίες εν έτη 2021, και τώρα που το έκανε της ζητάμε και τα ρέστα; Σωστά, θα απαντήσω, έλα όμως που και εδώ, όπως και σε όλα όσα έκανε στην 93^η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, ήταν μια ημίμετρη προσπάθεια σα να λέει στην πραγματικότητα ότι «ναι μεν» θα θίξω αυτά τα ζητήματα «αλλά»… και εδώ έρχεται ίσως και το γεγονός ότι αυτή η τελετή απονομής θα μείνει στην ιστορία ως ή χειρότερη όλων των εποχών.

Καλύτερη ταινία λοιπόν βγήκε το Nomadland. Ένα ντοκιμαντέρ με υπέροχη φωτογραφία και ένα θέμα που δεν έχει θιχτεί (αυτό των νομάδων της Αμερικής), και την κάμερα της Chloé Zhao «ερωτικά» στραμμένη επάνω στο άβαφο πρόσωπο της Frances McDormand. Κατάφερα να τελειώσω την ταινία μετά από τρεις προσπάθειες. Στην αρχή κοιμήθηκα, μετά βαρέθηκα και μετά δεν βρήκα απλά το λόγο. Ωραίο ντοκιμαντέρ, από εκείνα που βλέπεις στο Netflix όταν έχεις δει τα πάντα και βαριέσαι. Μπράβο στην Chloé Zhao για τη θαυμάσια δουλειά που έκανε και για το ότι στα 93 χρόνια της Ακαδημίας, είναι η δεύτερη γυναίκα σκηνοθέτης που κερδίζει το Όσκαρ αλλά εγώ παραμένω με εκείνο το «γιατί» δεν πήγε στον David Fincher που μεγαλούργησε με το αριστουργηματικό Mank. Με την απορία θα μείνω όμως, μιας και δεν ήταν η μόνη «ανούσια» βράβευση – κατ’ εμέ – της βραδιάς.

Η Ακαδημία είχε για πρώτη φορά στα χρονικά, την ευκαιρία να δείξει ότι τα μέλη της δεν είναι ρατσιστές. Όχι με τον γνωστό τρόπο, τον επιφανειακό, τον «ας δώσουμε στην Halle Berry Όσκαρ» ή ας δώσουμε το Όσκαρ Β’ ρόλων μόνο σε African Americans. Όχι, είχε μια ευκαιρία – ουσιαστικότατα – για πρώτη φορά στα 93 χρόνια της, στους Α’ ρόλους να έχει δυο African Americans, όχι γιατί έπρεπε αλλά γιατί το άξιζαν, γιατί οι ερμηνείες τους ήταν εξαιρετικές και αν όχι τόσο για τον Chadwick Boseman, σίγουρα για την Viola Davis. Δυστυχώς όμως απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο δυνατή είναι η διάκριση που μαστίζει τα μέλη της. Αν και διαφωνούσα με το hype για τον Boseman φοβούμενος ότι θα το έπαιρνε κυρίως για το ότι χάθηκε τόσο γρήγορα και ξαφνικά, πραγματικά δεν θα με χάλαγε αν το κέρδιζε. Συμφωνώ με το να πάει το βραβείο τελικά στον εξαιρετικό Anthony Hopkins για την ερμηνεία του στο The Father – μια από τις 10 καλύτερες όλων των εποχών – και ίσως είναι και το μόνο με το οποίο συμφώνησα με τα φετινά Όσκαρ. Το γεγονός όμως ότι η Viola Davis έχασε το Όσκαρ από την Frances McDormand – η οποία γίνεται η πρώτη εν ζωή ηθοποιός με τρία Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου – αυτό δεν εξηγείται παρά μόνο με το ότι δεν ήθελαν τα μέλη να πάρει το βραβείο η Viola Davis όχι λόγω ερμηνείας αλλά λόγω του χρώματος της. Ξεκάθαρα και κατηγορηματική, η Ακαδημία έδειξε για μένα το ρατσιστικό της πρόσωπο. Δείτε μόνο ποιες ταινίες έμειναν έξω από τη λίστα για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, Ma Rainey’s Black Bottom, The United States vs. Billie Holiday, One Night in Miami…, και Da 5 Bloods. Όλες ταινίες με African Americans.

Πέρα από τις βραβεύσεις, ο τρόπος απονομής, πάλι χωρίς παρουσιαστή και με αλλαγές του στυλ, Όσκαρ καλύτερης ταινίας να μεταφέρεται 3^ο από το τέλος (γιατί όλοι ήλπιζαν σε νίκη του Boseman), έκανε όλη την τελετή να δείχνει χειρότερη και από εκείνες των χρυσών βατόμουρων. Το τι θα μπορούσε να την σώσει – πέρα από το να την αναλάβει ο Kevin Feige και η MARVEL – δεν ξέρω, αλλά καλό θα ήταν να βάλουν τα μεγάλα μέσα αν δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω στο πως γινόταν στα τέλη της δεκαετίας του ’20.

Και πριν κλείσει αυτό το γεμάτο «αγάπη» άρθρο προς την 93^η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, θα σας αφήσω με όλους εκείνους που ή δεν βραβεύτηκαν ποτέ από την Ακαδημία ή είχαν τις περισσότερες υποψηφιότητες και ελπίδα για το χρυσό αγαλματάκι αλλά έχασαν από εκείνους που «έπαιξαν» το παιχνίδι καλύτερα.

1942 – Citizen Kane χάνει από το How Green was my Valley

1947 – It’s a Wonderful Life χάνει από το The Best Years of Our Lives

1952 – A Place in the Sun χάνει από το An American in Paris

1974 – The Godfather χάνει από το Cabaret

1976 – Ο Al Pacino χάνει το Όσκαρ για το The Godfather Part II από τον Art Carney. Θα το πάρει μετά από χρόνια, το 1993, για το Scent of a Woman, και θα είναι και το μόνο του Όσκαρ.

1977 – Taxi Driver χάνει από το Rocky

1981 – Raging Bull χάνει από το Ordinary People

1991 – Goodfellas χάνει από το Dances with Wolves και ο Martin Scorsese χάνει από τον Kevin Costner!

1999 – Thin Red Line χάνει από το Shakespeare in Love!

2000 – Ο Ian McKellen, για το Gods and Monsters χάνει από τον Roberto Beningi του Life is Beautiful

2002 – Ο Daniel Day Lewis, για το Gangs of New York χάνει από το Adrian Brody του The Pianist

2006 – Brokeback Mountain χάνει από το Crash

2008 – There Will Be Blood χάνει από το No country for Old Men

2013 – Lincoln χάνει από το Argo

2017 – La La Land χάνει από το Moonlight (!)

2020 – Once Upon a Time… in Hollywood χάνει από το Parasite!