Άνοιξη στο θέατρο Vault από το Tunnel of oppression

Σχεδόν τρία χρόνια μετά την τελευταία παράσταση και μερικές ημέρες μόνο από την τελευταία τους performance στον Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη, οι ηθοποιοί – εθελοντές του Tunnel of Oppression επιστρέφουν στη σκηνή για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Τα έσοδα από την παράσταση «Άνοιξη», θα διατεθούν για τα δικαστικά έξοδα των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής, της οικογένειας Φύσσα, για τη δευτεροβάθμια δίκη της Χ.Α.

Η παράσταση, θίγει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, κάνει αναφορά σε γεγονότα που έχουν σοκάρει τη χώρα, μιλάει για τη διαφορετικότητα, την αδικία, το νεποτισμό και την καπήλευση της εξουσίας και για την έλλειψη δικαιοσύνης. Όπως πάντα, μετά το τέλος των παραστάσεων, ακολουθεί αποφόρτιση και συζήτηση με τα μέλη της Ομάδας Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας του δρώμενου, καθώς και καλεσμένους, όπως τους δικηγόρους της οικογένειας Φύσσα, το Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος, το πολιτιστικό κέντρο “ANASA”, και άλλους.

Μίλησα με κάποια από τα 17 άτομα που δίνουν φωνή σε εκείνους που τους την έκλεψαν, και τους ρώτησα σχετικά με την παράσταση αλλά και το δρώμενο στο οποίο παίρνουν μέρος

• Τι σημαίνει η «Άνοιξη» για εσάς και πιστεύετε ότι μπορεί να έρθει η άνοιξη στην κοινωνία που ζούμε σήμερα;

Βίκυ Λουκάτου: Τι είναι η άνοιξη για τον κύκλο των εποχών; Είναι το ξύπνημα, το άνθισμα των λουλουδιών, το μεγάλωμα της μέρας απέναντί στη νύχτα, το φως, η αναγέννηση. Κι αν θέλουμε η αυριανή κοινωνία να ανθίσει και να στραφεί προς το φως, από τα παιδιά πρέπει να ξεκινήσουμε. Καλώς ή κακώς οι ενήλικες τείνουμε να έχουμε αρκετά παγιωμένη θεώρηση για τον κόσμο που δύσκολα αλλάζει. Σαφώς και έχουμε την ευθύνη της επιλογής από ένα σημείο και μετά αλλά δεν αποβάλλονται ευκολά ή  έστω στον βαθμό που θα έπρεπε, στερεότυπα και αντιλήψεις με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί. Η μεγαλύτερη μας ευθύνη και η μονή ελπίδα  μας, εμείς που έχουμε χτίσει τη σημερινή κοινωνία, όπως την έχουμε χτίσει, να κατευθύνουμε τα παιδιά προς διαφορετικούς, πιο ανθρώπινους δρόμους

• Πως προσεγγίσατε το ρόλο σας και πόσο εύκολο ή δύσκολο σας ήταν και γιατί;

Βίκυ Λουκάτου: Επειδή και για εμάς είναι βιωματικό το δρώμενο, όσο εύκολο και ταυτόχρονα όσο δύσκολο είναι να προσεγγίσει κάνεις κάτι επίπονο μέσα από προσωπικές αναφορές και εμπειρίες. Όλ@, στο βαθμό του εφικτού, την αλήθεια μας προσπαθούμε να ακουμπήσουμε πάνω στην σκηνή, ώστε να συναντηθεί με την αλήθεια του κοινού

• Τι θέλετε να πάρει ο κόσμος φεύγοντας από την παράστασή σας;

Χριστιαλένα Γιάννου: Μοιράζομαι και επικοινωνώ γεγονότα της κοινωνίας μας. Θέλω οι άνθρωποι που μας βλέπουν να μας προσέξουν. Να προσέξουν αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει. Είναι μέσα μας. Είναι εκεί έξω. Είναι αυτό που ζούμε καθημερινά. Να ακούσουν, να δουν και να παρατηρήσουν. Να μάθουν, να ενημερωθούν, να προβληματιστούν και να πράξουν. Με τη σειρά τους να μοιραστούν και εκείνοι, είτε μαζί μας, είτε με τον ίδιο τους τον εαυτό, είτε με άλλους ανθρώπους. Να βοηθήσουν να ξεπεράσουν, να «κουνηθούν», να ευαισθητοποιηθούν. Να δώσουμε ένα κομμάτι της ενσυναίσθησης μας σε ένα άτομο. Να υπάρξει και να αγκαλιάσει δηλαδή την καρδούλα του. Δεν είναι μόνο. Είμαστε πολλά μαζί

Πάνος Κατσούλης: Πρωτίστως, ελπίζω ο θεατής βγαίνοντας από το θέατρο, να «ξυπνήσει» και να  ευαισθητοποιηθεί αναφορικά με τα θέματα που θίγουμε μέσα στο έργο και να μην θεωρεί δεδομένη κι αμετάβλητη την σημερινή πραγματικότητα και τάξη πραγμάτων. Να πιστέψει πως μπορεί και ο ίδιος να λάβει δράση, ακόμα και μέσω μικρών καθημερινών κινήσεων, π.χ. να υπερασπιστεί κάποιον στο δρόμο. Μιας και θεωρώ αναπόφευκτο να ταυτιστεί ο ίδιος με ένα χαρακτήρα από το έργο ή να τον ταυτίσει με κοντινό του πρόσωπο, ελπίζω να νιώσει ένα βήμα πιο κοντά στο να αλλάξει ό,τι θεωρεί δυσλειτουργικό, είτε στον δικό του τρόπο σκέψης και συμπεριφορά, είτε στων υπολοίπων

Βίκυ Λουκάτου: Την αγκαλιά που ίσως χρειάζεται, η την ενσυναίσθηση να δώσει μια αγκαλιά σε κάποιον άλλο που την έχει ανάγκη. Όπου αγκαλιά συμπεριλάβετε τους όρους σεβασμός, αποδοχή, κατανόηση… Αυτή την αγκαλιά  που την οφείλουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας αλλά και στον κόσμο ως σύνολο

• Πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει κουραστεί να βομβαρδίζεται από αρνητικές ειδήσεις και να τα βλέπει μπροστά του; Πως θα μπορούσε να αλλάξει κάτι στο δρώμενο ώστε να προσεγγίσει και μικρότερες ηλικίες;

Βίκυ Λουκάτου: Έχει κουραστεί; Ίσως… ίσως πάλι έχει συνηθίσει το τέρας, γιατί δεν κάνει κάτι για αυτό. Η αλλαγή που θα ήταν πρόσφορη για μένα θα ήταν να καταφέρουμε να μπει το δρώμενο στα σχολεία, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να «στρογγυλέψουν» λίγο οι άκρες του ώστε να απευθυνθεί σε κοινό μικρότερων ηλικιών. Οι μεγάλοι δεν τα καταφέραμε και τόσο καλά ως εδώ, τα παιδιά είναι η ελπίδα για την Άνοιξη