20.000 τσόγλανοι ενάντια στη μόδα τους

“Ο πόνος των φτωχών γίνεται η τέχνη των αστών”.

Στη δική μας εποχή, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν είναι πλέον της μόδας να είσαι φτωχός… Οι influencers των social media προβάλουν τη μεγάλη ζωή, οι ήρωες της τηλεόρασης και οι λαϊκοί τραγουδιστές έχουν ως μόνο καημό τα αισθηματικά και οι τράπερς φλεξάρουν τα αμαξια και τα Rolex. Η μόδα της εποχής απαιτεί followers, ταξίδια, γνωριμίες, καλά ρούχα και καλές εξόδους. Απαιτεί να τα έχεις λυμένα. Ο βιοπορισμος είναι θέμα μόνο για τις ειδήσεις των 8. 

“Οι μικροαστοί φωνάζουν πως ο κόσμος τους ανήκει και αρνούνται να πιστέψουν όσα το κουτί δε δείχνει”. 

Την ίδια ώρα, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις πλατείες, αθέατοι άνθρωποι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν με μια δική τους κουλτούρα. Βουτηγμένοι στο γκρίζο των πόλεων, μακριά από το φως και τη λάμψη. Μετρώντας τα ευρώ στη χούφτα και τραβώντας βάσανα που μόνο στη θεωρία αφορούν το σύστημα και την κοινή γνώμη. 

“Ποια είναι αυτή η δικαιοσύνη που όλο ψάχνεις να βρεις, λες και νοιάστηκε κανείς τι θα απογίνουμε εμείς”.

Μέσα από μια τέτοια γειτονιά ξεφύτρωσε ένας τύπος που διηγήθηκε τις ιστορίες απ’ τη κρύπτη. Ένα αστέρι από τσιμέντο. 

Μίλησε για τα καταπιεσμένα βογκητά των νοικοκυριών. Για όσους ζουν τον έρωτα σε νοικιασμένα σπίτια. Για όσους έχουν κομμένα ρεύματα και απλήρωτα ενοίκια. Μίλησε για μεροκάματα του τρόμου, εξώσεις, πλειστηριασμούς. Μίλησε για τη ζωή, όροφο προς όροφο, γραμμή προς γραμμή. Για τους ταπεινούς και πεινασμένους. 

Και πλέον… η πόλη δε κοιμάται αν δεν της πει μια ιστορία, για άδειες μέρες και αστικά λεωφορεία. Και οι άνεργοι στις εργατικές, όταν τον βλέπουνε στο δρόμο λένε… ΠΟΥ ‘ΣΑΙ ΡΕ ΛΕΞ. 

Ο ΛΕΞ κατάφερε να μπει στην καρδιά των καθημερινών ανθρώπων γιατί τους έκανε πρωταγωνιστές στο σύμπαν του. Μέσα σε ιστορίες σαν αυτές που βιώνουν καθημερινά. Δημιουργώντας εικόνες που βλέπουν καθημερινά. Με βάσανα με τα οποία παλεύουν καθημερινά. 

Και ίσως τους έκανε να πατήσουν λίγο καλύτερα στα πόδια τους. Να καταλάβουν ότι δεν είναι τόσο αθέατοι. 

Είναι ο καλλιτέχνης που μίλησε για την πραγματική ζωή, την οποία βιώνει ένα τεράστιο κομμάτι της χώρας, αλλά για την οποία δε μιλάει κανείς. Για τη ζωή μέσα στις πολυκατοικίες και στους δρόμους, που αναθρέφουν τα σκληρότερα παιδιά… που γεννάνε παιδιά. 

Μια “μουσική για τσόγλανους”. 

“Ιερή σαν σχέση που ‘ναι αληθινή”. 

Υπερασπιστής της “τέχνης για κολλημένους”. Της τέχνης του οράματος, της τόλμης και της γλώσσας της αλήθειας. Μακρυά από τη δημοσιότητα και τις συνεντεύξεις. Λέγοντας ότι έχει να πει μόνο μέσα από τη μουσική του. 

“Με λένε ποιητή του περιθωρίου. Ευχαριστώ για το εγκώμιο. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ποιητής αλλά ξέρω από περιθώριο”. 

Αυτό που έγινε στη συναυλία της Νέας Σμύρνης σήμαινε πολλά. 

Ήταν το “ευχαριστώ” του κόσμου στον ΛΕΞ. Όπου με τις κατακόκκινες φλόγες των καπνογόνων, του επέστρεψε το φως που ο ίδιος τους είχε χαρίσει πρώτος. 

Ήταν η δήλωση 20 χιλιάδων ανθρώπων ότι… είμαστε και εμείς εδώ. Και αν κάτσετε και ακούσετε τι φωνάζουμε, τότε θα καταλάβετε ποιοι είμαστε. Γιατί ακούμε αυτά που ακούμε. Ποια είναι η ζωή μας και τι είναι αυτό που πραγματικά ζητάμε από τη τέχνη. 

Στο πρώτο άκουσμα, οι στίχοι του ΛΕΞ είναι γκρίζοι, όπως και οι εικόνες του. “Καταθλιπτικούς” και “πεσιμιστικούς” τους χαρακτηρίζουν πολλοί, απορώντας πως επιλέγουν κάποιοι να τους ακούν τόσο πιστά και να εκφράζονται μέσα από αυτούς. Και όμως… αν δει κανείς μερικά videos από το live της Νέας Σμύρνης, θα διαπιστώσει ότι μόνο καταθλιπτικό δεν είναι το αίσθημα που προκαλεί. Το κλίμα της συναυλίας ήταν αυθεντικά πανηγυρικό! 

Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς, πως γίνεται αυτοί οι στίχοι να εκφράζονται με φωνές, πάθος, πανηγυρισμούς και χαμόγελο. Αλλά έτσι έζησαν οι 20 χιλιάδες θεατές τη συναυλία αυτή, όπως ζει το κοινό κάθε συναυλία του ΛΕΞ. 

Ίσως είναι η αδρεναλίνη. Ίσως είναι η έκφραση του θαυμασμού. Ίσως είναι η χαρά που τα λόγια αυτά εκφράζουν ένα κομμάτι από τις ζωές μας. Ίσως είναι μια προσπάθεια για να ξορκίσουν τους δαίμονες. Τις δύσκολες αναμνήσεις. Τις καθημερινές δυσκολίες. 

Φυσικά η παράκρουση της κοινής γνώμης δεν θα μπορούσε να λείψει μετά τη συναυλία. 

Από τη μια, η εκκωφαντική απουσία οποιασδήποτε αναφοράς από τη συντριπτική πλειοψηφία των τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών. Γεγονός που αποτελεί και επιβεβαίωση, ότι αυτοί οι “ταπεινοί και πεινασμένοι” και η τέχνη τους, θεωρείται ανάξια αναφοράς. Εκτός μόδας. Πως να μιλήσεις όμως βέβαια για κάτι που δε γνωρίζεις καν ότι υπάρχει… 

“Αν δε σε φάνε οι δρόμοι, θα σε σκοτώσει η TV και τα FM”.

Και από την άλλη, η θεοποίηση και η στοχοποιηση. Οι συγκρίσεις με άλλες συναυλίες, με άλλους ράπερς, με άλλους καλλιτέχνες. Ποιος έγραψε τη μεγαλύτερη ιστορία; Θα μας σώσει ο ΛΕΞ από το σκοτάδι; 

“Διάβασα κάπου να λένε πως έχω ευθύνη γι’ αυτά που θα πω. Αυτό δε με κάνει σοφό, δε με κάνει μεσσία, δε με κάνει θεό”. 

Έχουμε ανάγκη σαν κοινωνία να αναζητάμε σύμβολα και καθοδηγητες για να αναλάβουν το βάρος που δεν μπορούμε να αναλάβουμε εμείς. Ο ΛΕΞ… ναι είναι σύμβολο. 

Σύμβολο των συναισθημάτων που μας έχει χαρίσει. Σύμβολο του κόσμου του, των ηρώων του, των ιστοριών του. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. 

“Ζητάνε να κάνω τον κόσμο καλύτερο, είπα δεν τ’ αναλαμβάνω. Κρατάς μυστικό; Δεν ξέρω πώς να το κάνω”.