ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΕΡΑΪΔΟΝΗ
Αναστασία Νεραϊδόνη
anastasia@streetmagazine.gr
Πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο όρος ναρκισσιστής περιγράφει τον άνθρωπο που έχει ωραιοπάθεια εφόσον η ετυμολογία της λέξης προκύπτει από τον μύθο του Νάρκισσου που έπεσε στη λίμνη ερωτευμένος με την ομορφιά του. Η σωστή απόδοση είναι ότι ο ναρκισσιστής έχει εγωπάθεια. Πάθος με το εγώ του δηλαδή και τα πάντα στη ζωή του κινούνται γύρω από αυτή τη σφαίρα, να θρέφουν το εγώ του. Και γι’ αυτό χρειάζεται δίπλα του ένα άτομο-μανεκέν. Που θα συμπληρώνει την εικόνα του ως ωραίο ζευγάρι, που θα έχει μηδαμινές γνώμες κι απαιτήσεις, συνεπώς δεν θα έχει οικονομική ανεξαρτησία και θα κάνει τα στραβά μάτια σε όλα.

Ένας τέτοιος χαρακτήρας είναι ο Τομ στο βιβλίο της Paula Hawkins “Το κορίτσι του τρένου” που παρουσιάζει δείγματα ναρκισσισμού. Και τι γίνεται όταν το άτομο που βρίσκεται δίπλα στον ναρκισσιστή δεν θέλει πια να συνεχίσει τον ρόλο του μανεκέν; Τότε τιμωρείται με την μέθοδο επονομαζόμενη ως gaslighting δηλαδή ο ναρκισσιστής υποβιβάζει αυτά που αισθάνεται ο/η σύντροφός του, ισχυρίζεται ότι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, ότι έχει μνημονική αστάθεια, ότι καλό θα ήταν να το δει με ένα γιατρό κτλ. Άλλη μέθοδο που χρησιμοποιεί είναι η  ενοχοποίηση (guilt tripping) με φράσεις όπως «δραματοποιείς τα πάντα κι αυτό δεν κάνει καλό στη σχέση μας» ή «κοίτα τι με ανάγκασες να κάνω» φράση που θα βρείτε στην εισαγωγή του βιβλίου. Και τα δύο μυθιστορήματα είναι αυτοτελή και διαβάζονται ξεχωριστά.

Το πρώτο βιβλίο εστιάζει στα παιχνίδια που παίζει η μνήμη σε μια αλκοολική γυναίκα που η ζωή της έχει διαλυθεί απ’το διαζύγιο της κι έπειτα. Έχει χάσει τη δουλειά της λόγω του αλκοολισμού της όμως ακόμα προσποιείται στην συγκάτοικό της ότι εργάζεται ακόμα και καθημερινά παίρνει το ίδιο τρένο προς το Λονδίνο. Σε ένα σημείο το τρένο σταματά κοντά στο σπίτι που συνήθιζε να μοιράζεται με τον Τομ, όπου τώρα ζει με την Άννα και το μωρό τους. Η Ρέιτσελ έχει τη δυνατότητα να βλέπει στην πίσω αυλή του κήπου τους και γίνεται εμμονική με τη νέα ζωή του Τομ. Θλιμμένη και θολωμένη από το αλκοόλ φαντασιώνεται πόσο τέλεια είναι η ζωή ενός άλλου ελκυστικού ζευγαριού που παρακολουθεί απ’ το τρένο και ζουν λίγα σπίτια μακριά από τον Τομ και την Άννα. Η Ρέιτσελ ζηλεύει πολύ αυτό το άλλο ζευγάρι νομίζοντας ότι ζουν τη ζωή που δεν έζησε με τον Τομ. Αυτό ξεκινά την πλοκή της τεταμένης και τρομακτικής ιστορίας και περιπλέκεται απ’ το γεγονός ότι η Ρέιτσελ πίνει τόσο πολύ που χάνει συχνά τη μνήμη της και δεν μπορεί να θυμηθεί τι συνέβη στην πραγματικότητα και τι όχι. Μια μέρα ξυπνά βουτηγμένη στο αίμα και μαθαίνει ότι η άγνωστη κοπέλα που φαντασιώνεται ότι ζει την τέλεια ζωή, βρίσκεται νεκρή. Αποφασίζει να αποτοξινωθεί λοιπόν και να ανακαλύψει τι συνέβη και μαζί να μας δείξει ότι οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πια για την αντικειμενική αλήθεια παρά μόνο για το να βρίσκονται στη σωστή πλευρά. Το πιο τρομακτικό που αποκόμισα εγώ βέβαια απ’ αυτό το ψυχολογικό θρίλερ είναι η ερώτηση που θέτω κατευθείαν σε σας. Τι θα κάνατε αν κάτι που θυμόσασταν πολύ έντονα, κάτι που στηρίζει τον πυρήνα της ύπαρξης σας, αποδεικνυόταν αναληθές; Πως θα μετουσίωνε αυτή η αποκάλυψη την ύπαρξή σας; Όταν το διαβάσετε θέλω να μου πείτε. Εξυπακούεται ότι προτείνω να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο, πριν να δείτε την ταινία, αν δεν την έχετε ήδη δει, όσο συγκλονιστική κι αν είναι η Emily Blunt.

Στοιχεία βιβλίου

Τίτλος: Το κορίτσι του τρένου

Συγγραφέας: Paula Hawkins

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 354

ΙSBN: 978-618-01-1023-4

Το δεύτερο βιβλίο εστιάζει όχι τόσο στη λύση του μυστηρίου ενός εγκλήματος αλλά στο να αποτυπώσει το πορτρέτο μιας πόλης με σκοτεινό παρελθόν όπου ο καθένας κρατάει τα μυστικά του.

Η Νελ Άμποτ, μια καταξιωμένη συγγραφέας και φωτογράφος βρίσκεται νεκρή στον βυθό του ποταμού που διασχίζει την πόλη Beckford. Πριν πεθάνει, εργαζόταν πάνω στο προσχέδιο ενός βιβλίου για το περίφημο μέρος της πόλης όπου έμαθε να κολυμπά και λέγεται Κολυμπήθρα των Πνιγμών. Στην ίδια τοποθεσία έχει πνιγεί λίγους μήνες νωρίτερα η φίλη της δεκαπεντάχρονης κόρης της. Η αποξενωμένη αδερφή της Νελ, η Τζουλς αναγκάζεται να επιστρέψει στο μέρος που είχε ορκιστεί να μην πατήσει ξανά το πόδι της για να φροντίσει την ανιψιά της, Λένα. Το βιβλίο έχει τόσους πολλούς αναξιόπιστους αφηγητές όσα και τα άψυχα κορμιά γυναικών που έχουν χαθεί στα νερά του ποταμού είτε επειδή αυτοκτόνησαν, είτε επειδή δολοφονήθηκαν, είτε επειδή τις έπνιξαν με την κατηγορία της μάγισσας σε προηγούμενο αιώνα. H Κολυμπήθρα των Πνιγμών είναι μια φρικιαστική μαύρη τρύπα που αφαιρεί κάθε ηρεμία ή βόλεμα που κανονικά θα ένιωθαν οι χαρακτήρες ζώντας σε μια μικρή πόλη. Δεν είναι ακριβώς μοχθηρή μα είναι μια φυσική δύναμη που μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμη όταν οι άνθρωποι που την πλησιάζουν φέρουν τρομερό σκοτάδι μέσα τους. Και οι περισσότεροι νομίζουν ότι το έχουν καταχωνιάσει καλά στην ψυχή τους και δεν φαίνεται.

Η Τζουλς μπαίνει στη διαδικασία να φέρει αυτά τα μυστικά στο φως δείχνοντας στον αναγνώστη πόσο εύκολα ανακαλύπτονται οι καλά κρυμμένες αλήθειες και πόσο απαίσιοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι «της διπλανής πόρτας», όσο όμορφοι, πετυχημένοι και καλοί φαίνονται.

Στοιχεία βιβλίου

Τίτλος: Στην παγίδα του νερού

Συγγραφέας: Paula Hawkins

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 384

ΙSBN: 978-618-01-2088-2

Η επικαιρότητα μας ωθεί να προβαίνουμε σε αναλύσεις επί των αναλύσεων, χωρίς επιστημονικές βάσεις για τους ναρκισσιστές, από το να γίνει όμως μια τέτοια τάση, διαταραχή προσωπικότητας και να οδηγήσει σε κακοποιητικές κι εν τέλει δολοφονικές πράξεις υπάρχει ένας μακρύς δρόμος που την άσφαλτό του την δημιουργεί η κοινωνία όπως την έχουμε δομήσει. Μια κοινωνία που φροντίζει να καταπνίγει οτιδήποτε θεωρείται ότι παρεκκλίνει από αυτό που η ίδια έχει ορίσει ως κανονικό, μια κοινωνία που έχει πείσει τα μέλη της να στέκονται στο φαίνεσθαι και ότι ευτυχία είναι το έχειν. Αυτό εξετάζει η Paula Hawkins στο δεύτερο βιβλίο της κι εγείρει δύσκολα ερωτήματα στους αναγνώστες όπως:

Τι συμβαίνει στο μυαλό ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού όταν ερωτεύεται έναν μεγαλύτερο της;

Θεωρείται παιδοφιλική η σχέση ενός ενήλικου έστω και 19 χρονών με κάποιο ανήλικο άτομο;

Πόσο βοηθάει η λάθος δομή της κοινωνίας που προανέφερα στο μια ναρκισσιστική τάση να γίνει διαταραχή προσωπικότητας και να εξελιχθεί σε κακοποιητική συμπεριφορά;

Πώς θα ήταν ο κόσμος αν η κάθε τοπική κοινωνία αντιδρούσε σε επίπεδο ομάδων ώστε να παρέχουν ουσιαστική βοήθεια όταν το θύμα τη χρειάζεται αντί να τα κρύβουν κάτω από το χαλί κι όταν συμβεί το κακό να λένε «μα ήταν το καλύτερο παιδί..» για τον θύτη;

Κι εν τέλει πόσο και ως πότε θα τιμωρείται μια γυναίκα για το ότι το βιολογικό της φύλο ερεθίζει κάποιους άνδρες σε σημείο να μην μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους;

Οι περισσότεροι συνηθίζουν να προτείνουν ελαφριά αναγνώσματα για το καλοκαίρι μα η δική μου πεποίθηση είναι ότι την περίοδο των διακοπών είναι που χαλαρώνει το μυαλό και μπορεί να επεξεργαστεί δύσκολες αλήθειες.

Άλλωστε αν μια αλήθεια καίει μια σχέση, μια οικογένεια, μια κοινότητα ή την κοινωνία τη ίδια, καλύτερα. Ας πάψουμε πια να ζούμε σε ένα κόσμο που η ανάγκη μας για βολικότητα υπερτερεί της χρησιμότητας να στεκόμαστε σε γερά θεμέλια που μόνο οι αλήθειες μπορούν να παρέχουν.

Narkissistes kai koritsia tou trenou cover
cookies

This website uses cookies not only for your best possible experience, but also because we love them...