Η πανδημία της εσωστρέφειας

Αυτό που πάντως θα αργήσουμε να καταπολεμήσουμε και για το οποίο εμβόλιο δυστυχώς δεν υπάρχει είναι η πανδημία της εσωστρέφειας, που σαφώς προϋπήρχε αλλά ήρθε να δυναστεύσει στα χρόνια του COVID-19 και θα εντείνεται ολοένα και περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Και η εσωστρέφεια, εκτός από το ότι σε αποξενώνει από την κοινωνία, φέρνει και εκείνη την αποκρουστική μιζέρια και την επιθετικότητα απέναντι στον συνάνθρωπο, δημιουργώντας παράλληλα τις πιο ιδανικές συνθήκες για το διαχωρισμό της κοινωνίας σε στρατόπεδα ακόμη και για το πιο ασήμαντο πράγμα της καθημερινής ζωής.

Οι πασχαλινές εξορμήσεις ήταν εκείνες που είχαν την τιμητική τους αυτές τις ημέρες στη χώρα μας και αποτέλεσαν πεδίο διενέξεων, κυρίως στην πολυσύχναστη περιοχή του διαδικτύου. Η ατάκα «όλοι λεφτά δεν έχουν και όλοι στα χωριά τους πάνε» ακούστηκε/γράφτηκε πολλάκις τη Μεγάλη Εβδομάδα από το στρατόπεδο των ανθρώπων που έμειναν Αθήνα και είτε απλά φθονούν είτε τρέφονται μέσα από την ίδια τους την τοξικότητα και τη συμπλεγματική συμπεριφορά τους.

Κάποιος έλεγε τις προάλλες στο μετρό ότι οι Έλληνες ζουν στον κόσμο τους, πως δεν έχουν κατανοήσει την εποχή στην οποία βρισκόμαστε και πως κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα στον πλανήτη. «Αντί να κοιτάξετε να αλλάξετε τον κόσμο, κοιτάτε πώς να σουβλίσετε», φώναζε. Ξέρετε, αυτές οι ανεκτίμητης αξίας αγορεύσεις μέσα σε ένα βαγόνι-πήχτρα στις 17:20 Τετάρτης, όπου 8 στους 10 είναι ζαβλακωμένοι μετά από -στην καλύτερη- ένα οκτάωρο δουλειάς. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Το 2009 ο μέσος Έλληνας είδε το εισόδημά του να μειώνεται σχεδόν κατά 50%, για την επόμενη δεκαετία έφτυσε αίμα για να τα βγάλει πέρα και είδε κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος να καταρρίπτεται και να λέει και ευχαριστώ. Πάνω που αισθάνθηκε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, ήρθε ένας φονικός ιός να τον κλειδαμπαρώσει σπίτι, να τον αποξενώσει από τη ζωή για 2,5 χρόνια και να του κόψει τις ελπίδες για ένα καλύτερο οικονομικά μέλλον. Την ώρα που ο ιός μπαίνει μάλλον σε μία ελεγχόμενη κατάσταση, έρχεται ένας πόλεμος στην Ευρώπη να εκτοξεύσει τις τιμές και στις τσίχλες και να ανοίξει διάπλατα το δρόμο προς τη φτωχοποίηση. Ε, συγγνώμη κιόλας, αλλά δεν μπορείς να τον αδικήσεις αν σου πει «μεγάλε, κουράστηκα κάπου».

Κανείς απλός άνθρωπος δεν ζει στον κόσμο του γιατί πολύ απλά δεν γίνεται. Απλούστατα, κάποιοι μπορούν να το κρύβουν λίγο καλύτερα, διότι είτε φοβούνται είτε έχουν πραγματικά κουραστεί πολύ είτε είναι φύσει αισιόδοξοι, πράγμα υπέροχο. Και, σε τελική ανάλυση, μετά από τόσα χρόνια προβλημάτων και μιζέριας, κάπου πρέπει να θυμηθείς ότι έχεις μια ζωή, έναν εαυτό, μια καθημερινότητα. Να ξεχαστείς και λίγο γιατί, δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά δεν θα ζήσεις αιώνια.

Δεν είναι τόσο έγκλημα λοιπόν μία εξόρμηση στο χωριό και ας είναι η βενζίνη στα 2€. Μια φορά από μένα ή από σένα δεν τα έκλεψε κανείς. Η εποχή των social media και της δυνατότητας να δημοσιεύεις την παραμικρή σου βλακεία σε χιλιάδες κόσμου μέσα σε δευτερόλεπτα έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις τον κόσμο. Την ίδια ώρα που ούτε καν ένα κρεβάτι δεν ξέρεις να στρώνεις, που λέει ο λόγος.