Μας είπαν ότι δεν καταλάβαμε καλά, εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα

Είναι τόσο μεγάλο το θέμα που αισθάνομαι πως αυτά που γράφω είναι λίγα μπροστά στις τόσες διαφορετικές παραμέτρους και τα ζητήματα που θίχτηκαν με αφορμή το σποτ και τα όσα απαράδεκτα γράφτηκαν από τους διοργανωτές του συνεδρίου και σίγουρα θα ξαναγράψω επί του θέματος με μεγαλύτερη νηφαλιότητα. Νηφαλιότητα που αυτή τη στιγμή λείπει γιατί αισθάνομαι θυμό, ντροπή και ματαίωση και ενστικτωδώς τα δάχτυλα μου πληκτρολογούν σκέψεις που κάνω από χθες το απόγευμα.

Από χθες διαβάζουμε ξανά και ξανά ότι πολλοί συμμετέχοντες (εξαιρουμένων φωτεινών παραδειγμάτων που αντέδρασαν ακαριαία), δεν ήξεραν τι θα συζητηθεί σε αυτό το συνέδριο. Εδώ κλείνεις εισιτήρια για να πας σε ένα φεστιβάλ και τσεκάρεις ποιες μπάντες θα παίξουν και τι ώρα βγαίνουν επί σκηνής. Για 3ήμερο συνέδριο τιγκαριμένο στη χορηγία και τη προώθηση, όχι, δεν ήξεραν.

Σήμερα οι οργανωτές – βασικοί εισηγητές ήρθαν να μας πουν ότι δεν καταλάβαμε σωστά, τη στιγμή που στην επίσημη πρόσκληση αναφέρονταν ενδεικτικά τα εξής:

«Θα αναδειχθεί στις επιστημονικές διαλέξεις και συζητήσεις, η ανάγκη της επαγρύπνησης από την νεότητα, ακόμα και τη εφηβεία, για την προάσπιση της γονιμότητάς τους με τον σωστό οικογενειακό προγραμματισμό και με την επαναφορά του προτύπου δημιουργίας «πυρηνικής» οικογένειας ενωρίς, παράλληλα με την υλοποίηση των επαγγελματικών προσδοκιών, με την κατάκτηση της επιστημονικής καταξίωσης και αναγνώρισης, με τις δυσκολίες της ζωής, οικονομικές και κοινωνικές, και με τις ιδιαιτερότητες του κάθε ελεύθερου ανθρώπου που τον διαμορφώνουν ως ξεχωριστό μαχητή στην κοινωνία μας, όχι όμως μόνο του και απογοητευμένο φυγά για τις επιλογές του, ειδικά όταν είναι πια πολύ αργά (…) Προσδοκούμε η Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή να γίνει εργαλείο θεραπείας όσων νοσούν από την υπογονιμότητα και όχι όλων εκείνων που έφτασαν στην υπογονιμότητα από παράπλευρους δρόμους των επιλογών τους».

Πριν από όλα, μιας και για ακόμα μια φορά το common sense αποτελεί όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, χρειάζεται να αναφερθεί και αυτό: Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία και είναι ανεπίτρεπτο ακόμα και σήμερα να αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία. Ζούμε σε μια χώρα που σου λέει ουσιαστικά, αφού έχεις δουλειά, αφού έχεις σπίτι, αφού έχεις κατοικίδιο (αν τα έχεις όλα αυτά), κάνε και ένα μωρό για μόστρα, για να νιώσεις ότι ζεις το american dream, all the way.

Μεγάλος αριθμός ανθρώπων σήμερα παλεύει με νύχια και με δόντια, δίνοντας ενέργεια, χρόνο και χρήμα, να θεραπεύσει τις λανθασμένες πεποιθήσεις που του έχουν βάλει εντός του αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους κάποιος ΑΝ θέλει κάνει οικογένεια. Πήξαμε και γαλουχηθήκαμε γεμάτοι σύνδρομα και παρανοήσεις από τις οικογένειες μας και την κοινωνία που βροντοφώναζαν «Δεν έχει σημασία γιατί κάνεις παιδί, σημασία έχει να κάνεις» «Δεν μας νοιάζει αν ταιριάζεις με τον άντρα σου, έχεις ήδη αργήσει» «Κάνε ένα παιδάκι να γίνουμε παππούδες να καμαρώσουμε» «Με ένα παιδάκι θα σώσεις το γάμο σου» και άλλα τέτοια υπέροχα. Με αυτές λοιπόν τις πεποιθήσεις γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τραυματισμένα παιδιά και εν συνεχεία ακόμα πιο τραυματισμένοι ενήλικες που έμαθαν να ζουν και να σχετίζονται σε όρους ιδιοκτησίας και ανάγκης αποδοχής, συνεχίζοντας τον φαύλο αυτό κύκλο. ΟΧΙ, δεν κάνουμε παιδιά για να χαρεί ο κόσμος και να τροφοδοτήσουμε το τραυματισμένο μας «εγώ».

Μιας και το θέμα «παιδί» είναι μια τεράστια συζήτηση θα εστιάσω μονάχα στις γυναίκες (καθώς είναι πολλοί οι άντρες straight και gay που θέλουν για παράδειγμα να υιοθετήσουν και βρίσκουν τοίχο)

Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδιά και κάνουν παιδιά και τα μεγαλώνουν με το – τη σύντροφό τους ή μόνες τους. Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν μπορούν. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά. Υπάρχουν γυναίκες που κάνουν παιδιά χωρίς να το πολυθέλουν κιόλας  γιατί ακόμα ζει και βασιλεύει μέσα τους η πεποίθηση που τους έχει γίνει δεύτερο δέρμα και τρίχωμα μαζί, ότι αυτός είναι ο προορισμός τους. Υπάρχουν οι γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδιά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και είναι συμφιλιωμένες με την ιδέα ότι αν δεν πληρούνται, θα πορευτούν αναλόγως.

Το σποτάκι που διεγράφη από παντού με συνοπτικές διαδικασίες, γραμμένο από γυναίκα ήρθε να μας πει συνοπτικά τα εξής:

1. Για αρχή, ΘΕΛΕΙΣ εξαρχής να κάνεις παιδιά, δεν το συζητάμε είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο.
2. Τα παιδιά τελικά τα φέρνει ο πελαργός ή ο κρίνος – εσείς διαλέγετε. Τα κάνεις μόνη σου. Έτσι όπως ξεκουράζεσαι στον καναπέ σου χαϊδεύοντας το σκύλο σου και βλέποντας σειρά, τσουπ, μένεις έγκυος, μόνη σου.
3. Παιδί πρέπει να κάνεις αν είσαι straight, αφού έχεις σπουδάσει – δουλέψει, αφού έχεις βρει τον άντρα – το φως το αληθινό – αλλά πρόσεχε, πρέπει να το κάνεις νωρίς, για να φτουρίσει. Οι λεσβίες, είναι χαλασμένες έτσι και αλλιώς, δεν έχουν λόγο στη συζήτηση.
4. Μέχρι τα 40 σου οι επισκέψεις σου στον γυναικολόγο είναι για catch up και δεν γνωρίζεις ήδη από τη πρώτη σου περίοδο εκεί κοντά στα 13, ότι έχεις έναν πολύ συγκεκριμένο αριθμό ωαρίων που θα πέφτουν κάθε μήνα και ότι η διάρκεια της περιόδου σου εξαρτάται βασικά και πρωτίστως από αυτό τον αριθμό.
5. Πριν τα 40 αποκλείουμε ότι έχεις το οποιοδήποτε ορμονικό ή γυναικολογικό πρόβλημα. Εγώ για παράδειγμα που έχω πολυκυστικές ωοθήκες από τα 18, θα μπορούσα να είμαι ένα case study σε αυτό το συνέδριο.
6. Το προορισμό σου τελικά θα έρθουν να τον δείξουν και να σου τον εξηγήσουν οι παπάδες και μια σειρά αντρών γυναικολόγων γιατί ακόμα και σε τέτοια συνέδρια οι γυναίκες είναι περιττές. Ποιος ξέρει να μιλήσει καλύτερα για τις ωοθήκες σου και τη μήτρα σου από ανθρώπους που προσεγγίζουν το σεξ σε όρους καθαρά αναπαραγωγικούς και που θα σε χαρακτηρίσουν κιόλας αν τολμάς και το απολαμβάνεις?
7. Η υπογονιμότητα είναι καθαρά γυναικείο ζήτημα. Η ανδρική υπογονιμότητα και η μη θέληση ανδρών να γίνουν μπαμπάδες είναι κάτι που δεν υφίσταται. Η επιστήμη που έρχεται να σου πει είναι ότι στην υπογονιμότητα το 40% αφορά τις γυναίκες, το 40% τους άντρες και το 20% αφορά άγνωστες αιτίες, λέει κουταμάρες. Πιες λίγο αγιασμό και θα στρώσεις.
8. Οι συνθήκες στις οποίες ζεις δεν παίζουν κανένα ρόλο στην επιλογή τεκνοποίησης. Είσαι μια παιδομηχανή, ή τουλάχιστον, αυτό οφείλεις να είσαι.

Εσύ φταις για την υπογεννητικότητα της χώρας, μιας χώρας που δεν προσφέρει τα αυτονόητα σε μια γυναίκα που ΘΕΛΕΙ να κάνει παιδιά. Εσύ φταις που το κράτος δεν προνοεί να σε εφοδιάσει με γνώση από μικρή ηλικία για το σεξ και το σώμα σου. Εσύ φταις που οι βασικές σου εξετάσεις κατά της διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν καλύπτονται από το δημόσιο σύστημα υγείας, εσύ φταις που το κομμάτι «γέννα» κοστίζει λίγο παραπάνω από όλα σου τα όργανα και το δεξί μου νεφρό μαζί, εσύ φταις που αν θες και δε μπορείς να κάνεις παιδιά πρέπει να πληρώσεις ένα σκασμό χρήματα σε εξωσωματικές. Εσύ φταις, γενικά.

Μέσα σε ένα σποτ είδαμε πως μια γυναίκα κειμενογράφος ενοχοποιεί τις επιλογές των άλλων γυναικών για σπουδές, μόρφωση, αναζήτηση συντρόφου ως δευτερεύουσες έναντι της τεκνοποίησης.

Το σποτ αυτό είναι συμπυκνωμένα η διαχρονική νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας γύρω από τη επιστροφή όπως ελπίζουν στην πυρηνική οικογένεια και τη μητρότητα ενώ η ταχύτατη αντίδραση του κόσμου σε σχέση με αυτό, είναι η περίτρανη απόδειξη ότι αυτή τη νοοτροπία κάποιοι, πολλοί, θέλουμε να την ξεράσουμε από το σύστημά μας.

Οι γυναίκες ήδη από τα μικράτα μας μεγαλώσαμε με την πίεση ότι το να κάνουμε παιδιά είναι ο τελικός προορισμός. Το ακούσαμε και το ξανακούσαμε από άντρες, γυναίκες, δασκάλους, παπάδες, βουνά και δέντρα.

Ποια γυναίκα δεν έχει ακούσει από τη μάνα, τη θεία, τη γιαγιά ή τη γειτόνισσα το «εγώ στην ηλικία σου είχα 2 παιδιά». Το έλεγαν και το ξανάλεγαν με περηφάνια και ταλαιπώρια παράλληλα, σαν να είχαν πάρει πτυχίο, σαν να επρόκειτο για επίτευμα για το οποίο χρειάζεται έπαινος και θαυμασμός. Την ίδια στιγμή στο πλαίσιο του βαθιά εσωτερικευμένου μισογυνισμού αυτών των γυναικών, όσες γυναίκες δεν ακολουθούν το παράδειγμα είναι κατώτερες, είναι αποτυχημένες.

Μεγαλώσαμε με πολλές γυναίκες γύρω μας να αυτοπροσδιορίζονται εξ’ ολοκλήρου και μονάχα από τη μητρότητα. Χωρίς να έχει σημασία αν το ήθελαν. Χωρίς να έχει σημασία αν έκαναν παιδιά για τους σωστούς λόγους και με τους κατάλληλους συντρόφους. Εκτέλεσαν το χρέος τους. Χειροκρότημα.

Να κάνουμε παιδιά, αλλά να τα κάνουμε και με όρους. Να το κάνουμε μέχρι τα 35, φυσικά και πάντα αφού φορέσουμε το νυφικό και μας θαυμάσουνε τα σόγια μας. Να είμαστε και ανεξάρτητες, να κάνουμε και καριέρα, να είμαστε και νοικοκυρές, να είμαστε και σοβαρές, να είμαστε και λίγο παρθένες, να είμαστε και λίγο πουτάνες, να είμαστε και λίγο γάτες, να είμαστε μαμάδες, να παραμένουμε ωραίες και θηλυκές. Να παίζουμε ασταμάτητα σαν σε οντισιόν του Εθνικού όλα τα ρολάκια – κομπαρσιλίκια που η πατριαρχία μας έχει σουτάρει ενδοφλέβια από τη στιγμή που βγήκαμε από τη μήτρα της μαμάς μας.

Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία συνεχώς και ανελέητα κρινόμαστε που δε λέμε και ευχαριστώ. Επειδή θεωρούν πως μας έδωσαν δικαιώματα, επειδή μας επέτρεψαν να δουλέψουμε, επειδή μας επέτρεψαν να κάνουμε την επανάστασή μας όπως θεωρούν.

Αυτοί που κατηγορούν τις γυναίκες για την υπογονιμότητα είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πολλά «δικαιώματα» μας έβγαλαν από το δρόμο το σωστό, από το δρόμο που προστάζει να επιστρέψει η γυναίκα στη θέση που ήταν παλιά, στη θέση που της αξίζει, ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και άγιος ο Θεός, μάνα, δούλα και λίγο κυρά.

Μαχόμαστε καθημερινά και επιτέλους δε φοβόμαστε να γινόμαστε δυσάρεστες στον κάθε σύντροφο, συγγενή, εργοδότη, άγνωστο που θα μας πετάξει την αποψάρα του σε σχέση με το πως θεωρεί ότι θα έπρεπε να ζούμε. Μέσα σε όλα έχουμε και τις αποψάρες ότι χωρίς παιδί είσαι σαν να λέμε μη αρτιμελής. Είσαι ανολοκλήρωτη, είσαι λίγο η ντροπή και το μαράζι των συγγενών σου, είσαι καημένη.