Οι ρίζες

Προσωπικά δεν ξέρω αν είμαι ενδιαφέρον τύπος, ξέρω όμως πάρα πολλές ιστορίες. Η στήλη ‘το ζούμε στα στενά’ θα φιλοξενεί και από μία ιστορία κάθε φορά. Ένεκα των ημερών και λόγω των εντυπωσιακών -μετά αλόγου αφόδευσης- εορτασμών για την επανάσταση του 1821 και κατά συνέπεια για την σύσταση του νεοελληνικού κράτους, προσωπικά με απασχόλησε πολύ αυτό τον καιρό η έννοια της ‘’ρίζας’’. Η ρίζα στην κυριολεξία της, έχει να κάνει με το χώμα, αλλά και ο άνθρωπος όταν σκέφτεται τη ρίζα του, τελικά έχει να κάνει με την κυριολεκτική έννοια της λέξης: το χώμα.

Το χώμα που ο κάθε άνθρωπος πατάει. Το χώμα που πατούσε. Το χώμα που θα θελε να πατήσει ή το χώμα που πατούσε κάποιος από τους προγόνους του. Όπως και να χει, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν πάρα πολύ σημαντικό το να προσδιορίζονται μέσω της ρίζας τους και πολλές φορές ,για κάποιο λόγο αυτό τους κάνει είτε να φουσκώνουν από περηφάνια, είτε να ντρέπονται. Να ντρέπονται, για κάτι που προφανώς δεν έχουν επιλέξει..Και πάντοτε προσπαθούν να προσδώσουν μία βαρύνουσα σημασία στην καταγωγή, στη ρίζα,στην ανάγκη τους στο να ανήκουν κάπου.

Στην ταινία ‘’Ακαδημία Πλάτωνος’’ (σκηνοθεσία Φίλιππος Τσίτος,2009) υπάρχει ένας ρόλος που τον υποδύεται ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο οποίος φιλοσοφεί με τους φίλους του συχνά στο ψιλικατζίδικο του όπου μαζεύονται, και σε κάθε ευκαιρία, δείχνει την αποστροφή του στους Αλβανούς. Κάποια στιγμή μαζί με την παρέα του, έχουν μαζευτεί στο ψιλικατζίδικο και βλέπουν ένα ματς ποδοσφαίρου ανάμεσα στην Εθνική Ελλάδας και στην Εθνική Αλβανίας. Το μένος του ρόλου αυτού απέναντι στους Αλβανούς ξεφεύγει απίστευτα, όταν στον πανηγυρισμό ενός ελληνικού γκολ ,βγαίνει στο δρόμο και ζητωκραυγάζει: ‘’Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ Αλβανέ’’.

 Όταν αργότερα στη ταινία παρουσιάζεται κάποιος άντρας που του αποδεικνύει ότι είναι ο ετεροθαλής αδερφός του, φανερώνοντάς του μάλιστα ότι έχουν την ίδια μητέρα με καταγωγή από την Αλβανία, φανταστείτε πόσο αβάσταχτη γίνεται η αποκάλυψη αυτή για τον ήρωά μας.

Στο βιβλίο ‘’το λογοχανείο’’ του Γιάννη Ζευγώλη εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, σε μία από τις αυτοτελείς ιστορίες του βιβλίου περιγράφεται ένας χαρακτήρας ο οποίος είχε μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο και ταυτότητα του ήταν άγνωστη. Η εμμονή του να αποκτήσει ταυτότητα και καταγωγή έγινε τόσο μεγάλη, που αποφάσισε μετά από μία κηδεία, να ‘’υιοθετήσει’’ έναν τυχαίο τάφο!

Κοντολογίς, είπε στον εαυτό του ,πως από τούδε και στο εξής, ο νεκρός που κείτονταν στον τυχαίο αυτόν τάφο θα ήταν και ο πατέρας του! Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να επισκέπτεται τον τάφο, να τον περιποιείται,να τον καθαρίζει και να τον στολίζει με λουλούδια. Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι εκείνη την ημέρα που πηγαίνοντας να επισκεφθεί τον τάφο του ‘’πατέρα του’’ είδε μία κοπέλα να βρίζει και να φτύνει πάνω από το μνήμα: ο σπουδαίος και φιλεύσπλαχνος πατέρας που είχε πλάσει στο μυαλό του, ήταν ένας στυγερός δολοφόνος, ένας βιαστής…

Παραμένοντας στην έννοια της ‘’ρίζας’’ θα σας διηγηθώ μία τελευταία ιστορία για έναν άνθρωπο με τον οποίο μας συνδέουν ρίζες κοινές. Ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ένας ασύγκριτα παθιασμένος τοπικιστής. Η μόνη φορά που είχε μπει σε μεταφορικό μέσο ήταν αναγκαστική, κι αυτή έγινε για λόγους επιστράτευσης. Έκτοτε δεν ξαναμπήκε σε αυτοκίνητο ποτέ.Το νησί το οποίο κατοικούσε είναι πολύ μεγάλο, και σίγουρα χρειάζεται μέσο για τις μετακινήσεις.

Εκείνος όμως, προκειμένου να μην απομακρύνεται από το χωριό του, δεν έμπαινε σε αυτοκίνητα ποτέ. Ακόμα και όταν ο γιος του σπούδαζε στο κεφαλοχώρι του νησιού, προτιμούσε να περπατήσει 5 ώρες να πάει και άλλες 5 να γυρίσει για να του πάει φαγητό, από το να πάρει το λεωφορείο. Η υπερβολή του έφτασε στο σημείο να χάσει τους γάμους και των τριών του παιδιών, καθώς έγιναν στην Αθήνα.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και κάποτε η σύζυγός του έπρεπε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας λόγω εγκεφαλικού. Το προχωρημένο της Αλτσχάιμερ δεν της επέτρεπε να είναι μακριά από τον γιατρό της και να μη λαμβάνει επαρκή ιατρική περίθαλψη.Συνεπώς, έπρεπε οπωσδήποτε να βρίσκεται στην Αθήνα. Η αγάπη, έπεισε τον αμετανόητο τοπικιστή, αυτόν που έχασε τους γάμους των παιδιών του, αυτόν που δεν ξεμυτούσε από τον τόπο του ποτέ, αυτόν που η μετακίνηση εκτός χωριού ήταν πράξη αφόρητη, να μπει όχι απλά σε αυτοκίνητο, αλλά σε αεροπλάνο (!)ώστε να μεταβεί από το νησί στην Αθήνα και να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μαζί με τη σύντροφό της ζωής του.