The Northman – Αντέχουμε έναν art house blockbuster κινηματογράφο;

Πάνω κάτω ο εμπορικός κινηματογράφος του σήμερα είναι αρκετά προβλεπόμενος. Είτε καλός, είτε κακός, θεωρώ ότι του λείπει το όραμα για κάτι καινούριο. Μετά τα 80s που διαμόρφωσαν την έννοια blockbuster/pop corn movie, τα 90s που συνέχισαν την εξέλιξη, τα 00s που ήταν μια μίξη σπουδαίων και αδιάφορων έργων και τις αρχές των 10s που υπήρχαν κάποιες ενδιαφέρουσες προσπάθειες, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ξανά και ξανά την ίδια συνταγή. Μια συνταγή που έχει όλα τα basics των προηγούμενων ετών. Και σαν να έχει μάθει ο κόσμος τη συνταγή αυτή και να την έχει ορίσει σαν… κανονικότητα. 

Θα μου πείτε… ο blockbuster κινηματογράφος του σήμερα είναι οι superhero movies. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Απλά οι superhero movies είναι συνήθως η (εμπορικά τουλάχιστον) επιτυχημένη πλευρά τους. Υπάρχουν action / Sci Fi παραγωγές. Απλά… οι περισσότερες δεν καταφέρνουν να πετύχουν. Ή χάνονται στη μαύρη τρύπα κάποιας steaming πλατφόρμας. 

Και εδώ έρχεται λοιπόν το The Northman του Robert Eggers. 

Τον κ. Eggers ίσως τον γνωρίζετε από το The Witch και το Lighthouse. Δύο ταινίες με μικρό budget αλλά μεγάλο όραμα. Με arthouse αισθητική, με έντονες αλληγορίες και στοιχεία κινηματογράφου άλλης εποχής. Δύο ταινίες “δύσκολες” που είναι από αυτές τις ταινίες που θα έλεγες ότι “δεν είναι για όλους”. Αυτός ο δημιουργός λοιπόν ανέλαβε να κάνει μια ταινία για όλους. Να πάρει τη καλλιτεχνική του αισθητική και να τη βάλει σε ένα blockbuster. Τι κατάφερε; 

Η δική μου άποψη είναι ότι το The Northman είναι ένα αριστούργημα. Είναι ένας οπτικός και καλλιτεχνικος θρίαμβος. Μια χορταστική fantasy ταινία, που σκηνοθετικά σε ταΐζει ομορφιά και δέος με το κουτάλι και σεναριακα υπηρετεί με πολύ ουσιαστικό τρόπο τη θεματική της. 

Επειδή όμως μπορεί κάποιοι από εσάς να μην έχετε ακούσει περί τίνος πρόκειται η ταινία, ας πούμε τα info μια στα γρήγορα… 

Το The Northman βασίζεται στον μύθο του Amleth. Έναν πρίγκιπα Viking που ορκίζεται να πάρει εκδίκηση για τον χαμό του πατέρα του. Ο μύθος αυτός είναι και η original ιστορία ή όποια αποτέλεσε την έμπνευση για τιν γνωστό μας… Άμλετ. 

Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για Vikings. Μιλάμε για αίμα, κτηνωδία, σκοτάδι και μυθικά πνεύματα… Όλα αυτά η ταινία τα αποτύπωσε εκπληκτικά δημιουργώντας με ακρίβεια μια εικόνα της εποχής, όχι στην κυριολεκτική, αλλά στη μυθική της υπόσταση. Είπαμε η ταινία έχει να κάνει με έναν μύθο. Οπότε ό, τι μεταφυσικό υπάρχει ερμηνεύεται ως κυριολεξία. 

Οι σφαγές δεν λείπουν από την ταινία. Και αν αυτό είναι που ψάχνει καποιος να δει, θα το δει και θα το απολαύσει. Η δράση υπάρχει, αλλά δεν κυριαρχεί. Μπαινει εκεί που πρέπει να μπει. 

Το The Northman είναι πρώτα από όλα μια ιστορία για την εκδίκηση και την αγάπη. Για τα ζωώδη ανθρώπινα ένστικτα και τη θυσία! Καταλήγει να είναι βαθιά δραματική και τραγική. Το μήνυμά της χωράει πολύ συζήτηση, όπως και το κάθε βήμα της ιστορίας του ήρωα. Είναι μια ταινία που σε συνεπαίρνει, σε ταξιδεύει και σε βάζει σε σκέψεις για τη δική σου θέση στον κόσμο. 

Το The Northman δεν είναι η κλασική blockbuster movie. Δεν έχει τους αφηγηματικούς κανόνες που έχουν οι εμπορικές ταινίες. Και δεν βασίζεται στη δράση και την εξτραβαγκάνζα. Την έχει… αλλά δεν εστιάζει εκεί. Την δίνει μόνο με τρόπο που εξυπηρετεί την πλοκή. Λειτουργεί για το ταξίδι και όχι για την άμεση χώνεψη. 

Ο Eggers στο The Northman κάνει κάτι σπουδαίο… Παίρνει όλα τα στοιχεία του art house κινηματογράφου, που πολλοί θεατές πιθανόν να μην είχαν ποτέ τη διάθεση να γνωρίσουν και τα βάζει σε ένα, όσο το δυνατόν πιο κατανοητό, πακετάκι έτσι ώστε να τα βάλει σε μια pop ταινία. 

Ο μέσος θεατής πιθανότατα να μην ασχοληθεί ποτέ στη ζωή του να ανακαλύψει το έργο δημιουργών όπως ο Ταρκόφσκι ή ο Μπέργκμαν. Και όμως, όσο και αν μπορεί να μην ταιριάζει στην οπτική και τη ψυχοσύνθεση ενός θεατή αυτή η πλευρά του κινηματογράφου, έχει κάποια στοιχεία που όλοι αξίζει να τα γνωρίσουν. Ο Eggers λοιπον έρχεται και δίνει αυτή την ευκαιρία στους θεατές. 

Και πάμε στο αρχικό ερώτημα… 

Θέλει ο κόσμος να βλέπει blockbuster ταινίες που δεν λειτουργούν με τον τρόπο που έχει συνηθίσει; 

“Και γιατί σε απασχολεί εσένα”; Θα ρωτήσει κάποιος… 

Γιατί αν η πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει καμιά αλλαγή στον εμπορικό κινηματογράφο, τότε αυτόν θα συνεχίσουμε να έχουμε. Και δεν είναι ότι παραπονιέμαι προσωπικά… Εγώ βλέπω πολύ περισσότερο superhero movies από ότι βλέπω Ταρκόφσκι. Απλά… θελω την επιλογή! Θέλω δίπλα στη Marvel και τη DC να υπάρχει και ένας Eggers ο οποίος θα μπορεί να παίρνει μεγάλα budget για να κάνει μεγάλες ταινίες με τον δικό του τρόπο! 

Το πρόβλημα στη τέχνη δεν είναι ποτέ το “τι υπάρχει”. Είναι το “τι δεν υπάρχει”! Αυτή η επιλογή είναι η ουσία της τέχνης! Και αν γενικά εκεί έξω υπάρχουν τα πάντα για όποιον θέλει να ψάξει να τα βρει, τα χρήματα για τις μεγάλες παραγωγές τα έχουν οι λιγοι. Και συνήθως τα studios τους τα δίνουν με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουν για να εκτελέσουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα! Οπότε και εμείς… παίρνουμε συνεχώς μεγάλες παραγωγές σε ένα συγκεκριμένο άνευρο και πιθανόν ανεμπνευστο πακέτο. 

Στο τέλος της ημέρας τα studios βέβαια κάνουν αυτό που θέλει ο πελάτης. Και το The Northman ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα για να φανεί αν ο πελάτης μπορεί να δεχθεί κάτι διαφορετικό από αυτό το γνωστό πακέτο που συνηθίζει να λαμβάνει.