Ο Σωτήρης

Είναι η πρώτη φορά που ζούμε με σκύλο και, για να πω την αλήθεια…δεν ήθελα κιόλας!

Βλέπετε, πάντα είχα αδυναμία στις γάτες.

Τα παιδιά επέμεναν! Αυτά μ΄έπεισαν να πάμε στο Πάρκο Ελευθερίας, όπου ο Δήμος Αθηναίων και το Empty the Cages είχαν φέρει τα σκυλάκια που φρόντιζαν.

Δεν τον προσέξαμε τον Σωτήρη. Αυτός μας εντόπισε! Την Μελίνα, δηλαδή, την κόρη μου. Την σκούντησε με το πόδι του, της έγλυψε το χέρι και…. αυτό ήταν!!! Δεν ξεκόλλησε από δίπλα μας!

   Όταν ήρθε στο σπίτι, είχα τέτοια ανυπομονησία! Λες και θα ερχόταν το μωρό από το μαιευτήριο! Μπήκε μέσα, με το φουλάρι του, μοσχομυριστός, με φανερή αγωνία και…έπεσε πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας!!

Δεν ξέρω αν είχε ξαναδεί τζάμι. Ο Σωτήρης, βλέπετε, γεννήθηκε στο καταφύγιο, σ΄ένα κλουβί. Εκεί πέρασε τα 3 πρώτα χρόνια της ζωής του. Ήταν από τα σκυλιά που συχνά συναντάμε αδέσποτα στους δρόμους. Δεν ήταν μικρόσωμος, δεν ήταν κουτάβι, δεν θύμιζε κάποια γνωστή ράτσα, δεν είχε…ανοιχτόχρωμο τρίχωμα! (Ναι, προφανώς, παίζει κι αυτό τον ρόλο του!).

Δεν ήταν εύκολο, λοιπόν, να υιοθετηθεί.

   Ήρθε όμως στη δική μας οικογένεια. Ευτυχώς! Και μας έκανε τόσο χαρούμενους, που δεν φαντάζεστε! Γιατί ο Σωτηράκης μας είναι το πιο γλυκό και ήρεμο πλάσμα. Είναι αυτός που με περιμένει πίσω από την πόρτα όταν γυρίζω από τη δουλειά και με τρελαίνει στα φιλιά! Είναι αυτός που όταν μαλώνω τα παιδιά, μπαίνει ανάμεσά μας και μας φιλάει όλους! Είναι αυτός που θ΄ακουμπήσει το κεφάλι του στα γόνατά μου και θα του χαϊδεύω τ΄αυτιά με τις ώρες! Είναι αυτός που τρελαίνεται να παίζουμε κρυφτό κι όταν μας βρίσκει…σκάει κι ένα χαμόγελο!

   Δεν μπορώ να φανταστώ την ημέρα μου χωρίς τον Σωτήρη! Χωρίς να τον φιλήσω για καλημέρα και καληνύχτα.

Και πιστεύω ότι του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Γιατί μας μεταμόρφωσε όλους και μας έδωσε μία καλύτερη ζωή! Μας θύμισε ότι αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα!

Γιατί αυτό είναι ο Σωτήρης:  ένα μουσουδάκι, μια αστείρευτη ¨μηχανή¨ ευτυχίας και αγάπης!!