Αγαπημένο μου ημερολόγιο “Φωνή”

Ο κόσμος καίγεται γύρω μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα κρούσματα από κορωνοϊό έχουν φτάσει στο Θεό, οι μισοί βρίσκονται διακοπές και παρουσιάζουν την τέλεια ζωή τους στα social media και εγώ βρίσκομαι στο σπίτι να δουλεύω μπροστά από έναν υπολογιστή και χωρίς φωνή. Το ξέρω, δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να γκρινιάξεις μόνο και μόνο για να το βγάλεις από μέσα σου. Και να σου πω και κάτι, σου γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου, για να γκρινιάξω χωρίς να με κρίνει κανείς, για να παραπονεθώ χωρίς να με ακούσει και να με διαβάσει κανείς, παρά μόνο εσύ.

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες το πόσο σημαντικές είναι οι αισθήσεις μας. Εδώ και κάποιες μέρες που δεν μπορώ να μιλήσω νιώθω ότι έχω απομονωθεί μόνο και μόνο επειδή δεν έχω φωνή. Και θα μου πεις ότι η φωνή δε σε ορίζει, δεν θα έπρεπε να είναι ο λόγος για να απομονωθείς. Παρολαυτά νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Και μου λείπει κάτι. Έχουμε μάθει να φωνάζουμε, να παραπονιόμαστε δυνατά, να έχουμε την άποψή μας, την αποψούλα μας καλύτερα, που δεν χάνουμε ευκαιρία να την πούμε και να την επιβάλουμε.  Θέλουμε να τα πούμε και να μας ακούσουν, ο κόσμος να χαλάσει. Δεν έχουμε μάθει στην σιωπή, δεν έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε τη σιωπή, τη φοβόμαστε. Δεν έχουμε μάθει να φιλτράρουμε. Και εγώ που το παίζω έξυπνη και παραμυθιάζω συνέχεια τον εαυτό μου για το πόσο καλά επικοινωνώ με μένα έχω πέσει πάρα πολύ έξω. Εκ του ασφαλούς, όλοι μια χαρά επικοινωνούμε με τον εαυτό μας. Σκέψου όμως τι θα γίνει αν από το επόμενο λεπτό εξαφανιστεί μία αίσθηση σου, τί θα κάνεις; Εγώ προσωπικά τις μέρες αυτές που διανύουμε, δεν μπορώ να επικοινωνήσω. Ούτε καν με τη γάτα μου, η όποια καταλαβαίνει την σύγχυσή μου και βρίσκεται κολλημένη πάνω μου δίνοντάς μου φιλάκια όλη μέρα. Με παίρνουνε τηλέφωνο και δεν μπορώ να μιλήσω, βγαίνω έξω να ψωνίσω κάτι και δεν μπορώ να επικοινωνήσω, δεν με καταλαβαίνουν. Με τους φίλους μου δεν μπορώ να μιλήσω, και νιώθουν και εκείνοι άβολα. Ένα “δεν” βιώνω τις τελευταίες μέρες. Έχουμε συνηθίσει, έχουμε δεδομένο ότι για πάντα θα μπορούμε να μιλάμε, να μυρίζουμε, να ακουμπάμε, να βλέπουμε, να νιώθουμε. Κοίτα να δεις τι μπορεί να κάνει μία απλή λαρυγγίτιδα στο μυαλό ενός ανθρώπου. Κοίτα να δεις τι σκέψεις μπορεί να ξυπνήσει. Πόσο μαγικό συναίσθημα είναι το να μπορείς να μοιράζεσαι τη σιωπή με κάποιον άνθρωπο και να μη νιώθεις άβολα. Πόσο υπερεκτιμημένη είναι η ομιλία. Λέμε πολλά, ακούμε πολλά, ταΐζουμε τα αυτιά μας και το μυαλό μας με περιττές πληροφορίες. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί φοβόμαστε την σιωπή. Φοβόμαστε ίσως την ηρεμία. Και το αστείο είναι ότι εγώ πάντα έλεγα ότι την επιζητώ την ηρεμία. Πόσα ακόμα ψέματα έχω πει στον εαυτό μου;

Κάποιες φορές το να σταματήσεις να μιλάς δε σε κάνει παθητικό, δε σε κάνει υποχείριο, το αντίθετο. Σε δυναμώνει. Η σιωπή κάποιες φορές είναι δύναμη. Συνειδητοποιήσεις, ίσως, το τι θέλεις, τί έχεις ανάγκη, τί σου λείπει. Νιώθεις, ίσως, πιο άνετα με τον εαυτό σου. Δε χρειάζεσαι την φωνή για να καλύψει τις ανασφάλειες σου. Δε χρειάζεται να φωνάζεις χωρίς κανένα λόγο για να επιβληθείς, να ακούσουν, να υπάρξεις. Η μαγκιά είναι να θέλουν να ακούσουν ακόμα και όταν ψιθυρίζεις. Η φωνή, η ομιλία, είναι ένας υπέροχος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, ένωσης, επίλυσης προβλημάτων και αναζήτησης. Η κάθε μία αίσθηση που έχουμε είναι ένας τρόπος να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Ο συνδυασμός τους; Δημιουργεί το τέλειο ατελές ον που είμαστε. Ας προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε τις αισθήσεις μας λοιπόν, και να τις χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό ως προς εμάς και ως προς τους γύρω μας.