Αγαπημένο μου ημερολόγιο “Από-Επί-Δια-Συν Κατά Θλιψη”

Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινής με τα συναισθήματά μας. Η σχέση μας περνάει κρίση. Ή μάλλον η σχέση μου με εμένα περνάει κρίση. Ή μάλλον η σχέση όλων περνάει κρίση. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω πως όλοι πάσχουν από κατάθλιψη και δεν το ξέρουν. Εντάξει, γενικεύω τώρα αλλά κάποιες φορές χρειάζεται. Κατάθλιψη, ή μήπως απόθλιψη, σύνθλιψη, επίθλιψη ή μήπως διάθλιψη. Αλλά όχι, τί γράφω? Κατάθλιψη είναι το σωστό μίας και λειτουργεί κατά του εαυτού σου, εναντίον του εαυτού σου. Όσο χρονών και αν είσαι, σε κάποια φάση της ζωής σου θα σε χτυπήσει, και εμένα με χτύπησε, όχι τώρα, αλλά με χτύπησε. Ξέρω πώς είναι και ξέρω πως μπορείς να βγεις απ αυτό. Δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι έννοια, δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά υπαρκτό. Δεν είναι ψευδαίσθηση, δεν το φαντάζεσαι, αλλά είναι η δική σου πραγματικότητα. Ψάχνει να σε βρει ευάλωτο και εμφανίζεται, σε κυριεύει. Πρώτα εμφανίζεται σαν άγχος, σαν ανησυχία και μετά αποκαλύπτεται το τέρας το οποίο σε τρώει μέρα με τη μέρα. Σου τρώει την διάθεση, την ενέργεια, την καθημερινότητα. Είναι ύπουλη. Το ξέρω. Και θα με ρωτήσεις, ποιά είναι τα συμπτώματα? Δεν ξέρω. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς. Ούτε πώς εμφανίζεται, ούτε πότε, ούτε με τί μορφή. Τα συμπτώματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και γι αυτό είναι τόσο επικίνδυνη. Φόβος, ανησυχία, κακή διάθεση, ενοχές, κακή μνήμη, διαταραγμένη όρεξη, προβλήματα ύπνου και τόσα ακόμα. Πολλές φορές οδηγεί σε ψυχοσωματικά προβλήματα. Σε τρομάζει γιατί νιώθεις αβοήθητος, νιώθεις ότι δεν μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου, ότι δεν έχεις τον έλεγχο. Είναι κάτι άλλο, μεγαλύτερο από σένα που σε ελέγχει, που σε ακινητοποιεί, που σε ορίζει. Απομονώνεσαι. Χάνεις την ταυτότητα σου, χάνεις την δύναμη σου. Ξυπνάς και θες να κοιμηθείς ξανά. Σου παίρνει την όρεξη για ζωή. Σου κλέβει την ίδια την ζωή. Είσαι μόνος σου μαζί της. Διάβαζα τις προάλλες ότι πολλοί άνθρωποι έχουν οδηγηθεί σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και πράξεις εξαιτίας της. Έχουν οδηγηθεί στο τέλος. Κυριολεκτικά, η κατάθλιψη τους έκλεψε την ζωή. Εγώ ήμουν τυχερή. Βοήθεια χρειάστηκα, και μπόρεσα να σηκωθώ, να την πολεμήσω. Αυτό που με εκνευρίζει είναι όταν ακούω από ανίδεους ανθρώπους να λένε ότι η κατάθλιψη δεν υπάρχει, ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας ανθρώπων που βαριούνται, ανθρώπων αδύναμων, ανθρώπων που δεν ξέρουν τί σημαίνει πραγματική ζωή και ζούμε στο δικό τους συννεφάκι. Δεν είναι έτσι. Και το καταλαβαίνεις όταν σου συμβαίνει, όταν αρχίζεις να το βιώνεις, όταν η χημεία στον εγκέφαλο, με αφορμή ένα γεγονός, αλλάζει. Μόνο τότε αποκτά νόημα η καθημερινή ερώτηση που όλοι κάνουμε σε όποιον συναντούμε. “Τί κάνεις?” ρωτάμε και τις περισσότερες φορές δεν περιμένουμε καν για την απάντηση γιατί ξέρουμε ότι θα ακούσουμε ένα ξερό, τυπικό, ψεύτικο “καλά”. Αυτό το “καλά” αποκτά αξία μετά. Αυτό το “καλά” ψάχνεις, να το πεις και να το εννοείς. Και ναι, πλέον το πιστεύω ότι οι περισσότεροι έχουν περάσει κατάθλιψη ή την βιώνουν τώρα και δεν το γνωρίζουν καν, την βιώνουν και δεν θέλουν να το παραδεχτούν.