Αγαπημένο μου ημερολόγιο “ΟΧΙ”

Το ξέρω, δε σε έχω συνηθίσει σε τέτοιες δηλώσεις. Για να είμαι ειλικρινής ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό τον έχω συνηθίσει στο να λέω όχι. Πόσες φορές θέλησες να πεις όχι, ούρλιαζαν οι φωνές μέσα στο κεφάλι σου και στην καρδιά σου, ήξερες ότι αυτό θα ξεπεράσει τα δικά σου όρια και παρόλα αυτά η λέξη που ξεστόμισες ήταν το “ναι”; Είμαι σίγουρη ότι ήταν πολλές αυτές οι φορές και μετά έβριζες τον εαυτό σου που δεν μπόρεσες για ακόμα μία φορά να πεις όχι για κάτι το οποίο δεν ήθελες. Έτσι λοιπόν σήμερα, εγώ θα σου πω όχι. Θα προσπαθήσω να σου αρνηθώ κάτι το οποίο δεν θέλω. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρόκειται να απολογηθώ γιατί δε σου έχω γράψει τόσο καιρό. Ίσως να μην ήθελα, ίσως να μην μπορούσα, ίσως να μην είχα κάτι να σου γράψω. Ίσως…

Σήμερα όμως έρχομαι εδώ και σου γράφω γιατί ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ένα μέρος από το ταξίδι μου προς το όχι. Λένε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι λένε δύσκολα όχι είναι οι πιο ευχάριστοι άνθρωποι οι οποίοι δεν θέλουν να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα στα θέλω των άλλων, που έχουν μάθει να κάνουν υποχωρήσεις, που είναι δοτικοί και σκέφτονται πάντα το πως θα βοηθήσουν τους γύρω τους. Και το θέμα είναι ότι εμένα μου αρέσει να είμαι δοτική και να βοηθάω τους γύρω μου. Αλλά έρχεται το μεγάλο δίλημμα, εγώ ή οι άλλοι; Πόσες φορές θα υποχωρήσω και θα συμβιβαστώ με βάση τα θέλω των άλλων;

Από πολύ μικρή έμαθα να μην δυσκολεύω τους άλλους. Έμαθα ότι για να με αποδεχτούν θα πρέπει να κάνω υποχωρήσεις. Το θέμα είναι πόσο αυτές οι υποχωρήσεις θα επηρεάσουν ουσιαστικά την δική μου προσωπικότητα και τα δικά μου θέλω; Πολλές ερωτήσεις μαζεμένες σε μία παράγραφο. Πολλές ερωτήσεις που η απάντηση είναι τόσο απλή, είναι ένα σκέτο όχι.

Όλο αυτό τον καιρό παρατηρούσα τους γύρω μου και πως μοιάζουν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι λένε όχι. Είναι άνθρωποι κανονικοί σαν κι εμένα και σένα. Είναι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση που ξέρουν τί θέλουν και το διεκδικούν. Τους θαύμαζα. Τους κοιτούσα από μακριά. Είναι άνθρωποι που ακόμα κι αν λένε όχι, οι άλλοι τους σέβονται. Και ναι, αυτή ήταν η αγωνία μου, ότι δεν θα με σέβονται άμα πω όχι. Παρατήρησα λοιπόν ότι οι “όχι” άνθρωποι δεν είναι μόνοι, προχωράνε, πετυχαίνουν τους στόχους τους, έχουν ανθρώπους που τους εκτιμούν. Παρόλο που λένε όχι. Ή ίσως τα καταφέρνουν όλα αυτά επειδή λένε όχι; Ίσως…

Όταν είσαι “ναι” άνθρωπος, περιτριγυρίζεσαι από πολλούς, δύσκολα νιώθεις μόνος, πάντα κάποιος θα βρεθεί που θα ζητήσει τη βοήθεια σου κι εσύ θα είσαι εκεί για να την προσφέρεις με όλη σου την καρδιά. Με όλη σου την καρδιά; Η μετάβαση από το ναι στο όχι έχει πολλές απώλειες. Είναι ένα ταξίδι το οποίο πάει κόντρα σε όλα αυτά που έχεις μάθει, σε όλα αυτά που νομίζεις ότι είσαι. Το αποτέλεσμα όμως θα σε ανταμείψει γιατί στο τέλος αυτού του ταξιδιού θα περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους οι οποίοι είναι φιλικοί προς τον ψυχισμό σου, από ανθρώπους που σέβονται την μοναδικότητα σου και τα όχι σου. Είναι τόσο εύκολο να έχεις ανθρώπους γύρω σου όταν λες σε όλα ναι, αλλά είναι τόσο πολύτιμοι οι άνθρωποι που θα θέλουν να είναι γύρω σου όταν θα λες όχι.

Και θα με ρωτήσεις πως το έκανες; Πως το κατάφερες; Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Βρίσκομαι σε αυτό το ταξίδι που προσπαθώ να με ακούσω και να σεβαστώ τις δικές μου επιθυμίες. Βρίσκομαι ακόμα σε αυτό το ταξίδι που προσπαθώ να δεχτώ τις συνέπειες που έχουν τα “όχι” μου. Και οι συνέπειες είναι αρκετές, αλλά μαθαίνω σιγά-σιγά να σέβομαι τα όρια και τις επιθυμίες μου. Πως; Τις ακούω. Θα ακουστεί κλισέ αλλά σκέψου ότι άμα δε σεβαστείς τα δικά σου θέλω πως περιμένεις από τους γύρω σου να σεβαστούν το ποια / ποιος είσαι;  Υπάρχουν φορές που ξανακυλάω, που ο αυθόρμητος εαυτός μου και οι συνήθειές μου με γυρνάνε πίσω. Το σέβομαι όμως και καταλαβαίνω ότι είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας, μέρος του ταξιδιού.