Digitus Impudicus – ” Ramenez la coupe à la maison”

Και κάπως έτσι, ο τελικός μεταφέρθηκε στο Stade de France, στο Saint-Denis, στο νότιο προάστιο του Παρισιού, που απέχει περίπου 10 χιλιόμετρα απ’ το κέντρο της πόλης. Η ημερομηνία, σαφώς, δεν άλλαξε. Το ραντεβού είχε οριστεί για τις 28 Μάη του 2022. Η μπάλα του τελικού, φτιαγμένη από την Adidas, γράφει πάνω “мир | PEACE”. Η μπάλα δε θα διατεθεί προς πώληση, αλλά μετά τη λήξη του τελικού, θα δημοπρατηθεί και τα έσοδα θα πάνε στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Στα καθαρά ποδοσφαιρικά, η Λίβερπουλ ήταν εκείνη που πήρε το εισιτήριο του τελικού πρώτη, καθώς η ρεβάνς του ημιτελικού της με τη Βιγιαρεάλ χρονικά προηγείτο. Η παράδοση θέλει ν’ αντιμετωπίζει στους τελικούς της ομάδες με λευκά, αλλά η Ρεάλ είχε ηττηθεί με 4-3 στην Αγγλία από τη Σίτι και θα έπρεπε να κάνει ακόμη ένα θαύμα στη σεζόν για να τηρηθεί η παράδοση της λευκής φανέλας στον τελικό.

Η Ρεάλ είναι η μόνη ομάδα που έχει κάνει συμφωνία με τον Διάβολο. Σαν τον Φάουστ δίνει κομμάτι της ψυχής της στον Μεφιστοφελή, όχι για να μένει νέα, αλλά για να μην μπορεί να πεθάνει. Είναι η ομάδα, που όσο κι αν την στριμώχνεις στα σχοινιά, δεν την κερδίζεις αν δεν την βγάλεις νοκ άουτ, αν δεν την κόψεις κομματάκια. Πέφτει, ξανασηκώνεται, πέφτει, ξανασηκώνεται. Γίνεται συνέχεια. Ακόμη κι αν χρειάζεται διπλά παιχνίδια για να φανεί ότι ξανασηκώθηκε.

Το έκανε τις περασμένες σεζόν, το κάνει και το 2022. Δεν πειράζει που πολλά απ’ τα φετινά της ονόματα δεν μυρίζουν γκαλακτικίλα. Μπορεί σε άλλα χρόνια ορισμένοι ποδοσφαιριστές της να περνούσαν με το ζόρι έξω απ’ το Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Φέτος, με τον Αντσελότι στον πάγκο, οι παίχτες αυτοί είναι μέσα στο γήπεδο, είναι βασικοί, αλλιώς είναι ψιλοσίγουρες αλλαγές. Φορούν την λευκή φανέλα με τον αριθμό 13 στο μανίκι και μεταμορφώνονται. Γίνονται σκυλιά του πολέμου, δίνουν ξανά και ξανά μεγάλες παραστάσεις.

Κατέκτησαν το πρωτάθλημα με άνεση, το γιόρτασαν, είχαν και χρόνο ξεκούρασης ενόψει τελικού. Και για να φτάσουν σε αυτόν, ξεπέρασαν τα εμπόδια ποιοτικότερων ομάδων. Το πολύ ν’ αφήσουμε στην άκρη την Παρί, της οποίας ο όλος τρόπος λειτουργίας δεν υποδηλώνει σοβαρό σύλλογο, αλλά πλούσιο καφενείο. Άλλο diesel, άλλο diseasel. Η Παρί τιμωρήθηκε απολαυστικά στην ρεβάνς της Ισπανίας. Ο Εμπαπέ, ο μεγάλος μεταγραφικός στόχος της Ρεάλ, ανακοίνωσε ότι μένει στο Παρίσι. Η Ρεάλ δε θα κάτσει να κλάψει. Είναι η Ρεάλ, διάολε. Πέταξε στα σκουπίδια την Παρί και ετοιμάστηκε για την Τσέλσι.

Η Τσέλσι, νικήτρια της διοργάνωσης το 2021, έχει έναν εξαιρετικό προπονητή στον πάγκο και ένα αισθητά δυνατό ρόστερ. Φάνηκε στους δύο τελικούς με τη Λίβερπουλ, που σχεδόν αλληλοεξοντώθηκαν στο Γουέμπλεϊ. Η Ρεάλ κατάφερε να την περάσει, ωστόσο, ακόμη και με την ψυχή στο στόμα. Οι Λονδρέζοι, παρά το 1-3 του Στάμφορντ Μπριτζ, ήρθαν στο Μπερναμπέου με τον ίδιο αέρα που είχε πάει πριν χρόνια η Γιουβέντους. Το πάλεψαν πολύ, πολύ σκληρά και μας χάρισαν ένα υπέροχο ζευγάρι. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ είναι δύο παιχνίδια 11 εναντίον 11 και στο τέλος περνάει η Ρεάλ. Α, και στον τοίχο καδράρουμε τη ζωγραφιά του Μόντριτς με το εξωτερικό.

Έπειτα ήρθε η Σίτι, η εξοργιστικά ποιοτική Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα. Και ο Μπενζεμά στην Αγγλία ακουμπούσε την μπάλα, χωρίς καλά καλά να βλέπει τέρμα, και την έστελνε μέσα. Και έφυγε από την Αγγλία με σκορ 4-3 στη βαλίτσα, δηλαδή με μόλις -1 γκολ, σε παιχνίδι που μπορούσε το σκορ να φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, με δεδομένο ότι στον ημιτελικό είναι αντίπαλος η Ρεάλ. Η Σίτι δεν ήταν απλά καλύτερη. Ήταν σχεδόν ισοπεδωτική. Γίνεται να είναι μία ομάδα ισοπεδωτική και να τελειώνει το παιχνίδι 4-3; Γίνεται, όταν απέναντι είναι η Ρεάλ.

Στο Μπερναμπέου, εκεί όπου το γήπεδο ξαφνικά μπορεί ν’ αρχίσει να γέρνει, η ποδοσφαιρική Ευρώπη περίμενε μεγάλη ρεβάνς. Η προϋπόθεση ήταν να μην καταφέρει η Σίτι να διαλύσει τη Ρεάλ από νωρίς, τόσο ως προς τον έλεγχο και το ρυθμό του παιχνιδιού, όσο και προς το σκορ. Και για 90, σχεδόν, λεπτά, το γήπεδο ήταν ίσιο. Η Σίτι βρήκε και γκολ με τον Μαχρέζ στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Μερικοί άρχισαν να φεύγουν από το γήπεδο. Έφευγαν από το Μπερναμπέου, στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Μέχρι που έγινε το 1-1 στο 89’. Το άκουσαν και έτρεξαν πίσω, προσπαθώντας να ξαναμπούν. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι. Και μετά ξεκίνησε η κατηφόρα, που έφτασε την Ρεάλ ως το Παρίσι. Προηγήθηκε με το δεύτερο γκολ του Ροδρίγο, έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί, κέρδισε ο Μπενζεμά πέναλτι, έστησε την μπάλα, το εκτέλεσε, σκόραρε. Έκανε το σκορ 3-1. Η Ρεάλ έκλεισε τα αεροπορικά της εισιτήρια για την πόλη του φωτός, τη στιγμή που ο αρχηγός της έχει οργιάσει στο κομμάτι των xGoals, καθώς θα έπρεπε να είχε σκοράρει 7,8 γκολ στη διοργάνωση και έχει βάλει 15!

Όλο το φετινό παραμύθι της βασίλισσας είναι γνωστό, εκτός από το τέλος του. Και το τέλος αυτό μπορεί να το χαλάσει μόνο η πιο ψυχασθενική ομάδα της Ευρώπης.

Ο κόκκινος στρατός του Γιούργκεν Κλοπ έχει τερματίσει, φέτος, τα κοντέρ. Έχει παίξει όλα τα παιχνίδια που θα μπορούσε να παίξει, χώρια από τα έξτρα παιχνίδια των εθνικών ομάδων, καθώς, ειδικά για τον Σαλάχ και τον Μανέ, μεσολάβησε και ολόκληρο Κόπα Άφρικα, καθώς έφτασαν ως τον τελικό σαν αντίπαλοι. Η Λίβερπουλ κυνηγούσε το (πλέον απαιτητικό παγκοσμίως) πρωτάθλημα ως και 20, περίπου, λεπτά πριν λήξουν τα παιχνίδια της περασμένης Κυριακής.

Κατέκτησε τα άλλα δύο εγχώρια τρόπαια, το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο Αγγλίας, και τα δύο στα πέναλτι απέναντι στην Τσέλσι. Στον τελικό του Κυπέλλου η κούραση ήταν εμφανής. Όπως και με την Βιγιαρεάλ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Όπως και στις τελευταίες αγωνιστικές της Πρέμιερ, με πολλές φάσεις να μαρτυρούν τα εξουθενωμένα και θολωμένα μυαλά των κόκκινων, που στα μέσα της σεζόν στην Αγγλία έμοιαζαν ξοφλημένοι και πως είχαν χαρίσει το πλέον άνετο πρωτάθλημα στη Σίτι.

Το πρωτάθλημα, τελικά, χάθηκε στο νήμα. Τα δύο εγχώρια τρόπαια κατακτήθηκαν. Και μένει η κούπα με τα μεγάλα αυτιά, το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αυτό που η Λίβερπουλ έχει κατακτήσει 6 φορές ως σήμερα. Κι αν δεν το πάρει, η χρονιά θα θεωρηθεί από πολλούς αποτυχημένη. Αυτό είναι και το αποτύπωμα του Κλοπ στην ομάδα του Άνφιλντ.

Από τα χαμόγελα για την ισοπαλία με την Γουέστ Μπρομ τον Δεκεμέβριο του 2015 και την χαρά για την παρουσία στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ το 2016, στο να θεωρείται «αποτυχία» η χρονιά που δεν επετεύχθη το quadruple, με το πρωτάθλημα να χάνεται στο 93-92 από την Σίτι των δισεκατομμυρίων (που έμεινε να κυνηγά μόνο την Πρέμιερ) και το Τσάμπιονς Λιγκ, εφόσον χαθεί, να το στερείται λόγω της ομάδας που το ’χει για χόμπι. Η Ρεάλ, να σημειωθεί, παίζει τον πέμπτο τελικό της στη διοργάνωση στα τελευταία 8 χρόνια (2014, 2016, 2017, 2018, 2022). Και οι δύο σεζόν ήταν αυτές οι μπασταρδεμένες του pandemic football, το 2020 και το 2021. Στις κανονικές σεζόν, μόνο το 2015 και το 2019 δεν έπαιξε τελικό.

Η πορεία της Λίβερπουλ απ’ τα νοκ άουτ ως τον τελικό ήταν αρκετά πιο εύκολη από την αντίστοιχη της Ρεάλ, καθώς έπεσε πάνω στην Ίντερ, την Μπενφίκα και την Βιγιαρεάλ. Αν και συμπαθητικές, δεν μπορούν ν’ αγγίξουν την ποιότητα και το βάθος των αντιπάλων της Ρεάλ. Η Βιγιαρεάλ λίγο έλειψε να κάνει τη ζημιά στην Ισπανία, όμως δεν τα κατάφερε.

Ο Κλοπ, που πρόσφατα ανανέωσε το συμβόλαιό του ως το 2026, έκανε πράξη αυτό που έταξε. From doubters to believers. Η Λίβερπουλ τα διεκδίκησε όλα με λύσσα. Αν σηκώσει το Τσάμπιονς Λιγκ, θα διεκδικήσει και το Σούπερ Καπ Ευρώπης και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Κι αν δεν το πάρει, δεν αλλάζει τ’ ότι είναι η πιο «γεμάτη» Λίβερπουλ που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Ίσως και η πληρέστερη που έχει υπάρξει.

Στο χορτάρι, η Λίβερπουλ μπορεί, αν είναι σε καλή κατάσταση, να πατήσει το γκάζι και να μην αφήσει τη Ρεάλ ν’ ανασάνει. Το έκανε εν μέρει και στον τελικό του Κιέβου το 2018, μέχρι να γκρεμίσει ο Ράμος τον -φορμαρισμένο τότε- Σαλάχ και ο Αιγύπτιος ν’ αντικατασταθεί αναγκαστικά. Το φετινό ραντεβού είναι με εντελώς διαφορετικές ομάδες από εκείνες του 2018. Η Ρεάλ δεν έχει τη λάμψη που είχε, αλλά ιδρώνει πραγματικά πολύ μέσα στο γήπεδο για να πάρει αυτό που θέλει. Τα αποτελέσματά της δείχνουν πως το καταφέρνει. Και η Λίβερπουλ, που με τα χρόνια απέδειξε ότι δεν ήταν πυροτέχνημα της μίας σεζόν, αλλά ομάδα από το πάνω πάνω ράφι λόγω της δουλειάς και της αφοσίωσης όλου του επιτελείου της, έχει αναβαθμιστεί ποιοτικά, είναι απείρως πιο σοβαρή (και κυνική) όταν χρειάζεται και αυτό που μένει να δούμε είναι το τι δυνάμεις της έχουν απομείνει, για να κατευθύνει η ίδια το παιχνίδι.

Τα κλισέ των τελικών τα συζητάμε κάθε χρόνο. Είναι 50-50, μπορεί να πάνε σε παράταση και πέναλτι, μπορεί να πρωταγωνιστήσουν οι συνήθεις ύποπτοι, αλλά ίσως και οι αμυντικοί, καθώς αυτοί ανεβαίνουν στην αντίπαλη περιοχή στις στημένες φάσεις. Ο τελικός είναι ένα -και μόνο ένα- παιχνίδι, το οποίο το κερδίζεις ή το χάνεις. Δεν υπάρχει έδρα, δεν υπάρχει ρεβάνς. Πάντα υπάρχει τρομερό άγχος, πάντα υπάρχουν μικρές ή μεγαλύτερες εκπλήξεις.

Το φορμάτ της διοργάνωσης αλλάζει από τη σεζόν 2024-2025, με την κατάργηση των ομίλων. Έρχεται όλο και εγγύτερα στην πρόταση της European Super League, που αποδοκιμάστηκε εντονότατα απ’ τους οπαδούς, ενώ το Financial Fair Play της UEFA σκορπά άφθονο γέλιο κάθε φορά που γράφεται ή λέγεται.