Η εποχή του βολούμε

Τέσσερα φιδάκια αναμμένα έχουμε αφήσει στο μπαλκόνι για να μη μας φάνε τα κουνούπια. Είπαν ότι φέτος θα έχουμε πολλά απ’ αυτά. Τα σπρέι ξέρουμε ότι μακροπρόθεσμα θα μας προκαλέσουν αναπνευστικά. Καλά, ίσως και τα φιδάκια, αλλά αυτά είναι μία ένοχη απόλαυση, η μυσταγωγία της εποχής. Έτσι μου είπαν, έτσι σας λέω.

Μια τράπουλα έχει μείνει παρατημένη όπως να ‘ναι πάνω στο τραπεζάκι, γιατί δε βγήκε νωρίτερα η μπιρίμπα. Δε βαριέσαι, μικρό το κακό. Μετά από 4 ώρες συνεχούς παιχνιδιού, κάτι δε θα βγει. Τουλάχιστον η τράπουλα, έτσι όπως έχει κάτσει, καλύπτει το κουτί απ’ το τάβλι που είναι ξύλινο κι απ’ τα πολλά κοπανήματα και τις τούμπες έχει φθαρεί και πλέον έχει μία άσχημη στην αφή επιφάνεια.

Την τράπουλα μια στο τόσο την πετάει εδώ κι εκεί ένας παλιός ανεμιστήρας που είναι 24/7 σε λειτουργία. Κάνει λίγη δουλειά στο γραφείο που έχουμε το κομπιούτερ, γιατί εκεί έχει ζέστη κι είναι βάσανο να ψάχνεις τη σωστή δισκέτα χωρίς την παραμικρή υποψία αέρα.

Ένα προσπέκτους από μια συνοικιακή πιτσαρία βρίσκεται πάνω στο πλαστικό τραπέζι. Έχει στον κατάλογο έξι πίτσες και έχουμε παραγγείλει μόνο τη σπέσιαλ τα τελευταία πόσα χρόνια. Πάντα είχα την απορία πώς δεν μπερδεύουν τις πίτσες με τα λευκά κουτιά, που δε γράφουν απ’ έξω τι έχει μέσα το καθένα. Μπορεί να διανέμουν τις παραγγελίες μία μία, ποιος ξέρει; Η μάνα μου λέει ότι αυτό που βάζουν δεν είναι ζαμπόν, αλλά πάριζα, και ότι η πιπεριά είναι άπλυτη. Δε μας νοιάζει, τρώμε.

Τα κουτάκια της Άμστελ είναι άσπρα από τη μέση και πάνω, τα παρατηρώ κάθε φορά που ανοίγει η σκούρα μπεζ πόρτα του Eskimo. Α και στην κατάψυξη έχουμε έξι λίτρα παγωτό καϊμάκι, λες και περιμένουμε να σχολάσει κανάς γάμος και να έρθουν όλοι από εδώ να φάνε παγωτό. Ε, χαλάλι, να ‘χουμε να τρατάρουμε κανάν άνθρωπο έτσι και περάσει να πει μια καλησπέρα. Μην τη βγάλει μόνο με βανίλια υποβρύχιο ο Χριστιανός. Τα λουκουμάκια λερώνουν λόγω της άχνης και πριν λίγο καθάρισαν για να έρθει ο κόσμος. Η άχνη επιτρέπεται να τα κάνει όλα χάλια μόνο στις γιορτές των Χριστουγέννων, που οι κουραμπιέδες μάς φιλοξενούν στο σπίτι τους. ‘Η το ανάποδο; Κανείς δεν ξέρει.

Η τηλεόραση τώρα τρώει μερικές φάπες από τους μεγάλους για να μην κάνει χιόνια. Από τα παιδιά τρώει γεμάτες μπουνιές. Αυτό το πλαγιαστό, απαίσιο λογότυπο της ΕΤ1 θέλουμε να το βλέπουμε καθαρά. Και δυναμώνουμε τον ήχο και εμφανίζεται στο 70% της επιφάνειας της οθόνης μία πράσινη γραμμή που γράφει ένα πιξελιασμένο VOLUME. Τι είναι αυτό, πάλι; Η γιαγιά το λέει βολούμε. Εμένα μου ακούγεται σα ρήμα, αλλά είμαι μικρός και δεν ξέρω. Έτσι κι αλλιώς θα το χαμηλώσουμε μετά που ένας μάγειρας θα δέρνει κάποιους κακούς σε μια πολιορκία σ’ ένα καράβι. Το έφερε ένας σε βιντεοκασέτα για να το δουν οι μεγάλοι.

Υπάρχουν πολλά ποτήρια με μαύρο πράγμα μέσα, σα να πέθανε κει μέσα η ψυχή του Χαίλάντερ. Δεν τον ξέρω αυτόν, αλλά τον αναφέρει ο πατέρας μου συχνά. Μπορεί να είναι φίλοι από το στρατό. Α ναι, ο μεγαλύτερος εαυτός μου μου λέει ότι ακόμη δεν την έχουν δει όλοι μπαρίστα για να φτιάχνουν φρέντο ντιπρέσο με κάψουλες (🤮) και μια σταγόνα από γάλα σόγιας και κραμπλ μυρμηγκοφάγου που είναι σούπερ φουντ μαζί με τα μπέριζ. Τιμούν τη φραπεδιά, προσθέτοντας νεράκι. Αλλιώς ελληνικό, που όσο ζουν ακόμη οι γιαγιάδες οι κανονικές, οι ορίτζιναλ, οι παλιές, ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΒΑΖΟΥΝ ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ ΣΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΝΤΕ, είναι μία ευλογία για τον ουρανίσκο αυτός ο ελληνικός. Όταν φύγει απ’ τη ζωή η τελευταία against modern grannies γιαγιά, τότε ο ελληνικός θα πάρει την κάτω βόλτα.

Οι φανέλες, βλέπω, ειναι δυο νούμερα μεγαλύτερες, βλέπουμε ακόμη κάποιες αφάνες σε κεφάλια, μουστάκια σπανιότερα. Απουσιάζουν τα αμέτρητα τατουάζ. Ωπ, αυτή είναι σκέψη άλλης εποχής. Τουλάχιστον μου αρέσει που υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις εταιρείες που φτιάχνουν τις φανέλες και δε βλέπουμε τις ίδιες και τις ίδιες. Εμείς σαν Ελλάδα έχουμε Le Coq Sportif, οι Άγγλοι Umbro, οι Ιταλοί Kappa. Ψάχνω μήπως υπάρχει καμία εθνική με Lotto και Puma. Ωραίες ξανά οι φανέλες της Adidas, αλλά μ’ αρέσει πολύ η Ολλανδία με τις Nike. Δείχνουν ωραίες όταν έχει την επανάληψη που γράφει στη γωνία κάτι σαν ρεβερσέ ανγκλέ, αν το λένε έτσι.

Πολλή κουβέντα απόψε ρε παιδί μου, γλώσσα δεν έχουν βάλει μέσα τους. Χτυπάει μια στο τόσο το σταθερό και μας διακόπτει. Παίρνει ένας για να ρωτήσει το σκορ, γιατί δεν πιάνει η τηλεόρασή του. Υπάρχουν εδώ πέρα και δύο με κινητά που κάνουν κάποιους αστείους ήχους όταν χτυπάνε. Δεν μπορώ να καταλάβω, πάντως, γιατί τα αγοράζουν, αφού δεν ασχολούνται μαζί τους. Πεταμένα λεφτά. Αφού πληρώνουν που πληρώνουν κι απ’ όσο λένε, πληρώνουν πολλά, δε θα έπρεπε να παίζουν με τα κινητά τους περισσότερο; Να, θα μπορούσαν πριν, που έπιναν καφέ φορώντας άσπρες, αμάνικες φανέλες χωρίς την παραμικρή φίρμα, να έπαιζαν με τα κινητά τους. Αφού μπορούν να μιλάνε και στο τηλέφωνο έτσι κι αλλιώς, γιατί να χάνουν την ώρα τους από κοντά επικοινωνώντας; Εγώ θα έπαιζα φιδάκι και θα κοιτούσα το κινητό κι αν ήθελαν να μου πουν κάτι, ας με σκούνταγαν.

Ελπίζω να έχουν βάλει το βίντεο να γράφει γιατί υπάρχει πιθανότητα να με πάρει ο ύπνος και θέλω να δω το ποδόσφαιρο για να μάθω κι εγώ και να παίζω καλύτερα. Το πρωί μπορεί να κάνω τον άρρωστο για να μην πάω στο νηπιαγωγείο. Όμως, το απόγευμα θα πω στο μπαμπά μου να πάμε να παίξουμε στο γηπεδάκι.