Η συνέντευξη του μήνα – Nalyssa Green

Πώς προέκυψε η ιδέα για το Ηρώδειο και αυτή τη συναυλία με τη Λένα Πλάτωνος;

Εγώ ήμουνα σε καραντίνα και δεν είχα παίξει σε συναυλία τα τελευταία χρόνια και μετά όταν ψιλοανοίγαμε, με πήρανε από τη δισκογραφική μου εταιρεία, την Inner Ear, και μου είπαν ότι έχουν αυτή την πρόταση. Είναι μία διοργάνωση της εταιρείας μου αυτές οι δύο βραδιές στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η δικιά μας και Παύλος Παυλίδης με The Boy. Οπότε, από την εταιρεία μου ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία και ιδέα. Προφανώς, δέχτηκα την πρόταση με τεράστια χαρά, γιατί εκτός από το ότι ξανακάνω live μετά από χρόνια, και τι live. Συναυλία με συνθήκες που δε θα φανταζόμουνα ούτε εγώ η ίδια. Αμα μου έλεγες ονειρέψου πώς θέλεις να είναι η ιδανική επιστροφή στη σκηνή για σένα, δε θα πήγαινε το μυαλό μου. Αλλά μπράβο στα παιδιά που το σκέφτηκαν αυτοί.

Πριν να βγεις στη σκηνή ακολουθείς κάποια τελετουργία;

Όχι ακριβώς. Πριν βγω συνήθως τα τελευταία δευτερόλεπτα μπορεί να κάνω χαζοασκήσεις για τη φωνή, πιο πολύ για την ψυχολογία μου. Και πιο πριν, τα τελευταία λεπτά θα πιω ένα ποτό και θα καπνίσω ένα τσιγάρο, που αυτό σημαίνει πως οι ασκήσεις για τη φωνή δε βοηθάνε και πάρα πολύ. Δεν είναι πολύ σαφείς και συγκεκριμένες κινήσεις που κάνω πάντα, αλλά σίγουρα πριν βγω θέλω να κάτσω κάπως, να ηρεμήσω, να χαλαρώσω, για να μπω λίγο στο κλίμα. Το αγαπημένο μου πριν τις συναυλίες είναι όταν συνήθως η Δεσποινίς Τρίχρωμη κάνει όντως ασκήσεις για τη φωνή και πάμε κάπου πιο private. Εκείνη κάνει τις ασκήσεις της κι εγώ κάθομαι δίπλα, πίνω, καπνίζω και την ακούω.

Ο δίσκος που θα παρουσιάσει η Λένα Πλάτωνος στην κοινή σας συναυλία λέγεται Hope is the thing with feathers – δανεισμένο από στίχο της Emily Dickinson. Ένα τρίπτυχο που αγαπάω πολύ είναι το τρίπτυχο Πίστη – Ελπίδα – Αγάπη. Τι είναι αυτό που σου δίνει πίστη, ελπίδα και αγάπη στη ζωή σου;

Τα καλοκαίρια μου δίνουν πίστη, η μουσική μου δίνει ελπίδα και οι φίλες μου μου δίνουν αγάπη.

Υπάρχει κάποιο ποίημα που διάβασες τελευταίως και σε συγκίνησε;

Ναι, ένα τετράστιχο του Ελύτη από Τα Ρω του Έρωτα. Να στο διαβάσω;

Βεβαίως!

Έλα να γίνουμε δυο ζώα

σε μακρινούς να πάμε τόπους

Όπου τα πλάσματα τ’ αθώα

να μας φαντάζονται γι’ ανθρώπους.

Πάμε λίγο στο κομμάτι καριέρα. Ως παρατηρητής, θα έλεγα ότι η καριέρα σου χωρίζεται σε δύο μέρη, στην προ Μπλουμ εποχή και στη μετά Μπλουμ εποχή. Το βιώνεις αυτό; Νιώθεις διαφορές πριν και μετά;

Σίγουρα. Κατ’ αρχάς γιατί πριν ασχολιόμουνα με το αγγλόφωνο και μετά με το ελληνόφωνο. Επίσης, πριν το Μπλουμ είχα μια δισκογραφική απουσία 6 χρόνων, οπότε για μένα το Μπλουμ, εκτός από το ότι άρχισα να γράφω στα ελληνικά, ήτανε και λίγο σαν να ξαναξεκινάω. Tο νιώθω σαν τη δεύτερη φορά πρώτο μου δίσκο. Από τότε και μετά, έχει αλλάξει κάπως η φάση μου επί των μουσικών. Λίγο πριν από το Μπλουμ, είχε βγει και το Κοκτέιλ, που άνοιξε λίγο την κατάσταση και έφτασα σε περισσότερο κόσμο. Είναι σαν να είναι μια καινούρια εποχή που ξεκίνησε τότε γύρω στο 2018 με τα ελληνόφωνα.

Ο ρόλος της τέχνης θα έλεγες ότι είναι θεραπευτικός, κυρίως για το δημιουργό της;

Ναι, εντελώς. Η δημιουργική διαδικασία εκείνη τη στιγμή είναι θεραπεία. Έχει χαρακτηριστικά διαλογισμού και συγκέντρωσης και έχει μια λειτουργία λύτρωσης. Όλα αυτά που είναι έντονα μέσα σου είναι σαν να τα απευθύνεις, σαν να τα βγάζεις, οπότε κάπως ανακουφίζεσαι με αυτή τη διαδικασία. Είναι σαν να φεύγουνε λίγο από μέσα σου. Και ελαφραίνεις με ένα τρόπο. Ακόμα και να μην έχεις πόνο να βγάλεις, η ίδια η διαδικασία εμένα προσωπικά με κάνει να νιώθω πιο συνδεδεμένη με μένα, με το κέντρο μου και – με ένα έτσι περίεργο τρόπο – με τα πάντα. Το λέω πολλές φορές ότι νιώθω πως τη στιγμή της δημιουργίας είμαστε αγωγοί. Ουσιαστικά είμαστε το μέσο από το οποίο έρχεται κάτι. Το οποίο μπορεί να μην είναι δικό μας ακριβώς. Κάπως έτσι το νιώθω. Και αυτό σαν ιδέα και σαν σκέψη είναι πολύ όμορφη και καθησυχαστική. Νιώθεις σαν να υπάρχει μια αρμονία και ισορροπία στο σύμπαν.

Η στιγμή του live, η στιγμή της επικοινωνίας με τον κόσμο;

Δε θυμάμαι. (γέλια) Θυμάμαι ότι οι πιο δυνατές μου εμπειρίες είναι επί σκηνής. Και θυμάμαι ότι πάντα νιώθω λίγο πιο ζωντανή όταν είμαι στη σκηνή, αλλά στ’ αλήθεια δε θυμάμαι. Όλο αυτό το χειμώνα προσπαθώ να φέρω στο νου μου την αίσθηση του ότι είσαι πάνω στη σκηνή, το συναίσθημα αυτό και δεν μπορώ πια να το πιάσω. Γιατί έχει περάσει καιρός. Είναι σαν να μου έχει ξεφύγει, σαν να έχει απομακρυνθεί. Αλλά, επειδή για μένα ήταν πάντα πολύ αυτόματο και πηγαίο όλο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, νομίζω ότι δε χάνεται. Όταν θα ξανανέβω θα θυμηθώ ακριβώς και θα είναι όπως ήτανε.

Τελικά είσαι εσωστρεφής ή εξωστρεφής άνθρωπος;

Νομίζω ότι είμαι και τα δύο. Είμαι δίδυμος με ωροσκόπο λέων, που σημαίνει εξωστρέφεια, αλλά κατά βάθος είμαι ένα απλό ταπεινό καρκινάκι, γιατί όλοι οι υπόλοιποι πλανήτες μου είναι στον καρκίνο, το οποίο σημαίνει εσωστρέφεια. Οπότε παίζω ανάμεσα στα δύο.

Εντωμεταξύ είσαι φουλ καλοκαιρινή, ε;

Ζωδιακά εννοείς;

Ναι!

Α, ναι, σωστά. Γι’ αυτό…

Νιώθω ότι έχεις μία ταπεινότητα η οποία σε κάνει με ευκολία να χωράς παντού και να μπορείς να υπάρξεις και να επιβιώσεις παντού. Είναι κάτι που γίνεται σκόπιμα ή είναι κάτι που το ΄χεις από φυσικού σου;

Δεν ξέρω. Βέβαια καλύτερα θα ήτανε να με κρίνουν άλλοι, και όχι εγώ εμένα. Αλλά έτσι απ’ το λίγο που με ξέρω, νομίζω ότι πάλι είναι το ίδιο. Είμαι και ταπεινή, είμαι και ψωνάρα. Πάλι θα επικαλεστώ τα ζώδια. Έτσι μου βγαίνει. Αλλά και γενικότερα δεν κάνω προσπάθεια να είμαι κάτι. Μ’ αρέσει η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα. Προφανώς, όσο μεγαλώνουμε, προσπαθούμε να φτάσουμε σε μια αυτοβελτίωση. Αλλά το ποιοι είμαστε, είναι κάπως συγκεκριμένο σε αυτά τα θέματα, στο πως διαδράς με τους άλλους και τέτοια.