Digitus Impudicus – Καραμέλες από αγνώστους

Κόλπο παλιό σε μοντέρνα εκδοχή – απ’ τα καφενεία, τα σπίτια και τις πλατείες στα ΜΜΕ και σε υπολογιστές, τάμπλετς, κινητά. Στα 10+ χρόνια βαθιάς κρίσης με σκληρό δανεισμό από άλλες χώρες και δημοσιονομική πειθαρχία, όσα νέα μέσα κι αν εισήχθησαν στο παιχνίδι, η τακτική των υποψηφίων παρέμεινε λίγο-πολύ ίδια. Modus operandi, το περίφημο m.o. που λένε στις χολιγουντιανές αστυνομικές ταινίες. Με κάποιο μαγικό (sic) τρόπο, πολλοί υποψήφιοι καταφέρνουν να σταυρωθούν. Ας εξομολογηθώ, όμως, για εκείνους που αποφάσισαν δημοκρατικά την εκλογή των σταυροδοτουμένων, ακόμη και των διακοσμητικών, όπως είναι οι παλιοί Πρωθυπουργοί (μπόνους για αυτούς, ειδικά, ένα σημείο παρακάτω).

Με κούρασαν τρομερά οι επαναλήψεις φράσεων και χαρακτηρισμών, αλήθεια. Σε όλη τη δεκαετία και πολύ έντονα τους τελευταίους μήνες, πέφτω πάνω στους ίδιους τοίχους, σε τσιτάτα που λειτουργούν σα πυροτεχνήματα. Παντού ατάκες για κυρ Παντελήδες και ισαποστάκηδες, νεοφιλελέδες, χουντικούς, νοικοκυραίους, αναρχομπάχαλους, τρομονόμους, αριστεροχαρούμενους, ηθικούς αυτουργούς, πολιτικούς και μη δολοφόνους, μακεδονομάχους, χουλιγκάνους, γερμανοτσολιάδες, κωλοτούμπες, ΜΓΔ, ΑΡΔ και προδότες που όλοι «σπέρνουν θύελλες και θερίζουν ανέμους». Καστελόριζο, Μαρφίν, Ζάππειο, ΔΕΘ. Εκλογικές μάχες, κοινοβουλευτικοί πόλεμοι, χαρακώματα. Ορολογία στρατού, τραύματα εμφυλίου, εμμονή με τη χουντική επταετία, βάπτιση στοιχειωδώς διαφορετικών ενεργειών συλλήβδην ως αγωνιστικών. Πολιτικοί, ΜΜΕ, λαός. Καμία, σχεδόν, πρωτοτυπία.

Κι ας είναι απόλυτα αναμενόμενες η κούραση και η τσαντίλα του κόσμου, που ένα κομμάτι του έχει ξεχάσει από καιρό τη θεμελιώδη αξία και σημασία της συμμετοχής του στις διαδικασίες, εκλογικές και άλλες. Ο κόσμος αυτός γυρίζει την πλάτη, υποτίθεται, στα ΜΜΕ, που είναι κατευθυνόμενα γιατί πληρώνονται. Μάλλον οι ενημερωτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης χαλάνε την πιάτσα, γιατί η trash tv ζει, βασιλεύει και παρουσιάζει κέρδη. Τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites έχουν λίγο πάνω ή κάτω από ένα εκατομμύριο μοναδικούς επισκέπτες ανά μέρα. Όμως, σε αυτά τα μέσα ο κόσμος διατείνεται πως ρίχνει «μαύρο». Ας το δεχτώ. Ο ίδιος ακριβώς κόσμος, όμως, δανείζεται προς χρήση ευλαβικά φράσεις που βγαίνουν απ’ τα πολιτικά γραφεία ή/και από τα μικρότερα ΜΜΕ και τις φράσεις αυτές τις κοτσάρει όπου βρει. Κι αν δεν κοτσάρει αυτές, γιατί υπάρχει και τούτος ο κόσμος, αντιγράφει κι επικολλά άλλες, που είναι -συνήθως- trending στα social media. Δείτε πολύ απλά τα hashtags και το κλίμα του Twitter να μεταφέρονται συχνά σε αναρτήσεις του Facebook και αντίστροφα.

Κι αν κάποιος, λοιπόν, δε δανείζεται μερικές κατάπτυστες ή κοινότυπες ή πολιτικά χυδαίες φράσεις της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, αλλά επιφανειακές αηδίες ή/και ανυπόστατες μπαρούφες ή/και ψευδοεπιστημονικές τοποθετήσεις ή/και fake news που επικαλείται ο κάθε χρήστης του διαδικτύου, το κρίνουμε ως κάτι καλό; Δεν μπορεί να ισχύει το φωνή λαού, οργή Θεού σε κάθε περίπτωση. Ειδικά όταν η συζήτηση γίνεται με βάση τα όσα δεδομένα εντοπίζουμε σε ιστοσελίδες. Το διαδίκτυο, άλλωστε, παίζει ακόμη το χαρτί της ανωνυμίας (και στις περιπτώσεις των bots, των ψεύτικων λογαριασμών, της ανυπαρξίας, της παραπλάνησης). Και τελευταία σχολιάζονται έντονα τα θυμωμένα emojis σε όσα ανεβαίνουν απ’ τη σελίδα του Κ. Μητσοτάκη, λες κι είναι το τελευταίο καταφύγιο αντίστασης μια σελίδα πολιτικού σε μέσο δικτύωσης. Σα να έπρεπε, κιόλας, να βγει ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός της αυτοδύναμης Κυβέρνησης -από εκλογές, ε- και να το σχολιάσει. «Ο κοσμάκης», φράση που ανέκαθεν μου προκαλούσε στην καλύτερη εμετό, διάλεξε να διαφωνήσει κυρίως στο διαδίκτυο, ξεκινώντας από σελίδες πολιτικών και κομμάτων και καταλήγοντας να τσακώνεται με τον από πάνω ή τον από κάτω. Και σε κάθε τι που συμβαίνει, μου δίνει την εντύπωση ότι ψάχνει εναγωνίως μικρές ή μεγάλες συνωμοσίες που κρύβονται από πίσω, ψοφάει να βρει πάτημα για να μιλήσει για ακόμη μία συγκάλυψη. Σα να παίρνει σα δεδομένο ότι όλοι γύρω του είναι εχθροί, που έχουν μοναδικό στόχο να τον κάνουν φύλλο και φτερό, να του διαλύσουν τη ζωή, να τον κάνουν να τρέμει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, να φοβάται και τη σκιά του.

Η δεκαετία που πέρσι αφήσαμε πίσω μας ήταν η δεκαετία στην οποία μπήκαν στην καθημερινότητα τα social media, που έδιναν (και δίνουν και θα δίνουν) τη δυνατότητα για ευρύτατη συμμετοχή στο «δημόσιο διάλογο». Ο διάλογος αυτός κάλλιστα θα μπορούσε να (είχε ήδη) οδηγήσει στην πολιτικοποίηση. Μα, αυτό απαιτεί ενασχόληση, ένα κομμάτι του χρόνου, γνήσιο προσωπικό ενδιαφέρον και περιέργεια, αναζήτηση βάσιμων λόγων αμφισβήτησης, γλυκό πονοκέφαλο. Θαρρώ πως δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο, γιατί όλος αυτός ο αρνητισμός, που βρωμάει -μεταξύ άλλων- μεμψιμοιρία από χιλιόμετρα, η ισοπέδωση, το τσουβάλιασμα και η ξερή επανάληψη των δημοφιλών τοποθετήσεων του διαδικτύου δεν προσφέρουν κάτι. Τι κι αν υπάρχει πράγματι το στοιχείο της μαζικότητας; Από μόνο του, δεν μπορεί να προσφέρει κάτι, παρά να οδηγήσει σε μονοπάτια νοοτροπίας κοπαδιού, δήθεν αυτοκινούμενου.