Μια σπίθα πυρκαγιά

Ο σκύλος παρ’ όλα αυτά που έγραψε περισσότερο μέσα μου, αφενός λόγω ηλικίας και μεγαλύτερης συνειδητότητας, αφετέρου λόγω χαρακτήρα είναι η Σπίθα, η Σπίθα μου.
Ένα μεσημέρι του Αυγούστου του 2010, με πήρε τηλέφωνο η καλύτερη μου φίλη. Ήταν η μέρα που περίμενε τον πατέρα της να «φύγει» . Ένα μαύρο σκυλοαλεπούδι είχε κάνει ντου μέσα στο αυτοκίνητό της όταν εκείνη άνοιξε την πόρτα για να βάλει μέσα το φαγητό που είχε αγοράσει για το δικό της σκυλί.
Εκείνη την περίοδο είχαμε ήδη ένα ηλικιωμένο σκυλί και δύο γατάκια, συνεπώς η σκέψη να την πάρουμε σπίτι δεν υπήρχε…νόμιζα…μέχρι που 3 μέρες μετά είδα την μέχρι τότε “Foxy” στο τραπέζι της κηδείας.
Μαύρη γούνα, άσπρα πατούσια, μια μαυροκόκκινη μπαντάνα στο λαιμό, 2 μάτια που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Ήρθε σπίτι έτσι απλά. Την είπαμε Σπίθα.
Η Σπίθα μάθαμε ότι ήταν ένα σκυλί παρατημένο. Αυτό καταλάβαμε από το τηλέφωνο που κάναμε με αφορμή μια αγγελία με φωτογραφία τη μουσούδα της. Κάποιοι από την οικογένεια, δεν το ήθελαν αυτό το πλάσμα.
Ήταν γλυκιά, φοβισμένη και αγριεμένη. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τέτοιο φόβο εγκατάλειψης και αποχωρισμού. Την πρώτη μέρα που έφυγα για να πάω στη δουλειά μου πανικοβλήθηκε τόσο που έσκαψε το δάπεδο μέχρι το μπετό για να βγει έξω.
Πέρα από φοβισμένη, ήταν και εγκυμονούσα καθώς παρότι μόνο 11 μηνών, 3 μήνες μετά γέννησε. Εκεί καταλάβαμε γιατί ήταν και επιθετική με τα άλλα σκυλιά, όχι μόνο θηλυκά, με όλα τα σκυλιά του κόσμου. Ένα μωρό έκανε μωρά.
Η Σπίθα είναι στη ζωή μου 12 χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια είτε όσο έμενα με τους δικούς μου είτε όσα χρόνια ζω μόνη μου, είναι πάντα μια πρωτοπόρος έκπληξη με σκηνές απείρου κάλλους τις οποίες μου έχει προσφέρει απλόχερα:
Γύρισμα και στο όνομα «Σούζι» λόγω «δεύτερου αφεντικού» στη γειτονιά που την τάραζε στις κονσέρβες, πτώσεις από το πρώτο όροφο για να φάει σουβλάκια, χαρούμενο για εκείνη ξεπουπούλιασμα πτηνών, αναβάσεις σε χύτρες για να φάει φακές, κατανάλωση spacecake και παραισθήσεις για 3 ημέρες, τραμπούκισμα ακόμα και σε κούταβους μηνών, ακροβατικά για να βρει φαγητό, λέρωμα σε κάθε της εκνευρισμό απέναντί μου, κτητικότητα και ζημιές απέναντι σε όσους δεν της γέμιζαν το μάτι, φίλους και συντρόφους, είναι μόνο μερικά από τα κατορθώματά και τις ποιότητές της.
Όσο ήμουν μικρότερη είτε γελούσα είτε θύμωνα με όλα τα παραπάνω. Δεν την παρατηρούσα επί της ουσίας και την έβλεπα ως ένα ζώο με «απλά» ιδιαίτερο και αντιδραστικό χαρακτήρα που δεν με ακούει. Κάναμε και εκπαίδευση και παρότι η κατάσταση έφτιαξε και δημιουργήσαμε μια πιο υγιή και οριοθετημένη σχέση, ξέρω ότι βαθιά μέσα της με γλεντάει ακόμα και όταν υπακούει σε όσα θα της πω. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ακόμα και στα ομαδικά μαθήματα που την πηγαίνω, κατά τη διάρκεια του μαθήματος είναι τύπος και υπογραμμός ενώ με το που καταλάβει ότι το μάθημα τελείωσε πηγαίνει και τραμπουκίζει τους συμμαθητές της.
Σίγουρα τον έχει τον χαρακτήρα τον ιδιαίτερο, είδα όμως με τα χρόνια το πόσα περισσότερα έχει μέσα της. Στο τέλος πιστεύω ότι δεν διαλέξαμε τυχαία ή μία την άλλη. Μοιάζαμε και μοιάζουμε απλώς εκείνη ήταν πιο έξυπνη και παρατηρητική από εμένα για να το καταλάβει και στη πορεία να μου το δείξει, αυτό και άλλα πολλά.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ του 2015. Εκείνη η μέρα ήταν από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου και γενικώς περνούσα μια περίοδο που και δεν ήμουν καλά και δεν έδινα στη Σπίθα τη προσοχή που χρειαζόταν.
Μπήκα σπίτι, ήρθε χαρούμενη, αδιαφόρησα, ξεκίνησα να κλαίω και έπεσα στο πάτωμα σε εμβρυακή στάση. Έκλαιγα για ώρα. Η πάντα χαρούμενη Σπίθα βλέποντας με σε αυτή τη κατάσταση στην αρχή έκατσε κάτω από το τραπέζι απέναντί μου. Δεν κουνιόταν ούτε λίγο. Της ζητούσα συγνώμη που ήμουν ανίκανη να κάνω για εκείνη τα αυτονόητα εκείνη τη περίοδο. Με κοίταζε. Με πλησίασε και έχωσε τη μουσούδα της στο λαιμό μου. Μετά με τα δόντια της ξεκίνησε να με τραβάει από το μανίκι για να σηκωθώ, κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ και δεν επανέλαβε έκτοτε. Την κοίταξα, με έγλειψε. Με σήκωσε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Σπίθα είναι η πιο ουσιαστική σχέση ζωής που είχα ποτέ μέχρι σήμερα και δεν είναι απλά ένα σκυλί που μάζεψα από το δρόμο. Είναι εγώ σε τετράποδο και κάθε μέρα μου το υπενθυμίζει με όποιο τρόπο μπορεί. Στην αρχή αρνιόμουν να το δεχτώ όμως είναι τόσο αλήθεια. Έρχεται πάντα να μου θυμίσει όσα φοβάμαι και όσα αγαπώ.
Η εργένικη και ενήλικη ζωή έχει σε στιγμές πολλή μοναξιά. Πολλές είναι οι φορές που έχω μπει πτώμα από τη δουλειά στο σπίτι και έχω ανάγκη να πω ένα γεια, τι κάνεις, να μοιραστώ τη μέρα μου. Εκεί είναι που η Σπίθα έρχεται να τουμπάρει κάθε μέρα αυτή την ανάγκη. Με πολύ γαύγισμα, πολλά φιλιά, χάδια, παιχνίδι και ατελείωτες αγκαλιές.
Έρχεται πάντα να μου θυμίσει ότι οι δυο μας είμαστε μια ομάδα και ότι πολλές φορές μπορούμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα μεταξύ μας παρά με τα ζώα της φυλής της καθεμιάς μας. Με το πλάσμα αυτό έμαθα ότι η καλύτερη επικοινωνία υπάρχει με τη σιωπή και τα μάτια, χωρίς πολλά πολλά, μονάχα με την αίσθηση.