Pan Pan – Φαντασμαγορία Δύο

Η ιστορία του Αγοριού Φάντασμα ξεκίνησε ένα χρόνο πριν στον “Φαντασμαγορία Ένα”, και θα ολοκληρωθεί κάποτε στο μέλλον με το κλείσιμο της τριλογίας. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει αυτό το 2ο μέρος των περιπετειών του ήρωά του ως εξής: “To Αγόρι Φάντασμα αφήνει πίσω του το ατέλειωτο ξημέρωμα και περνάει από το πρωινό ξεμούδιασμα, στην ρουτίνα της ημέρας, στο βραδινό ξεσάλωμα.”

Στο δίσκο μας καλωσορίζει η φωνή της Nalyssa Green. Στη συνέχεια παίρνει τη σκυτάλη η Katrinpi, με συχνή επανάληψη του δικού της  “Ακολουθώ την αμόρσα του κανένα για να φτάσω σε σένα.” Ο Pan Pan το κάνει συχνά αυτό. Να δανείζεται λέξεις από ιντερνετικά στιγμιότυπα που τον συναντάνε ανύποπτα. Αυτός ο στίχος ήταν σε story της Katrinpi στο Instagram που ο Pan Pan ζήτησε και πήρε. Κι αν εσύ έχεις ξανακούσει περί αμόρσας, εγώ δεν είχα και χάρηκα πολύ που με αφορμή το τραγούδι αυτό, έβαλα λέξη σε μία κινηματογραφική εικόνα που πάντα μου προκαλούσε το ενδιαφέρον. Αμόρσα είναι το πρόσωπο/αντικείμενο που είναι σε πρώτο πλάνο, αλλά εκτός εστίασης. Αυτό που κάνει το μυαλό μου δηλαδή όταν σε θυμάται σε άσχετες φάσεις, και ξεχνάει τον παρόντα συνομιλητή, αν και τον κοιτάω κατάματα.

Στο τρίτο κομμάτι, με τη συμμετοχή της Melentini, ο δίσκος φτάνει στο pick του. Από τη στιγμή που πρωτοάκουσα – κι εγώ και όλοι μας – το “Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα” ονειρεύομαι καλοκαιρινούς χορούς σε παραλίες και κλαμπ, να χτυπιόμαστε λες και δεν υπάρχει αύριο. Αποκλείεται να ακούσεις αυτό το κομμάτι και να μην σε ταρακουνήσει από τη θέση σου. Είναι αδιαμφισβήτητα το μεγάλο χιτ του δίσκου. Κι αν ο στίχος “Συνάντησέ με λίγο πριν τα σκαλιά” θυμίζει την ένταση της επιθυμίας που συναντάει κανείς και “Στες σκάλες” του Κ.Π. Καβάφη, ευτυχώς εδώ η εκτόνωση της επιθυμίας έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Η στιγμή της απόλυτης ηδονής έρχεται σε αντίστοιχους ρυθμούς εκεί που “Τα παιδιά θέλουν χορό”. Εκεί που το κορίτσι – Καλλιόπη Μητροπούλου στην προκειμένη – “όταν φοράει κραγιόν σκοτώνει, ιδρώνει τη φανέλα, παραληρεί, πέφτουν στην πίστα νεκροί”. Αυτός ο στίχος είναι λες και βγήκε από τη νύχτα που η γοητεία σου στην πίστα – και όχι μόνο – σημάδευε τους πάντες, με το τελευταίο βέλος – την ώρα που ξημέρωνε – να με βρίσκει κατευθείαν στην καρδιά.