Πως να μην…κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις

Ας πούμε όμως λίγο τα πράγματα με το όνομα τους, τί λέτε?

Όταν κάποιος σκοτώνει είναι δολοφόνος. Αυτό μας μαθαίνουν από μικρά. Δεν μας τα χωρίζουν σε κατηγορίες, απλά όποιος σκοτώνει, είναι δολοφόνος. Κάνει κάτι κακό. Μεγαλώνοντας βέβαια, συνειδητοποιούμε ότι οι κατηγορίες, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν πρέπει να παραβλέπονται!

Όταν ένας άνθρωπος σκοτώνει παιδιά είναι παιδοκτόνος, όταν ένας άνθρωπος σκοτώνει γυναίκες είναι γυναικοκτόνος, είναι ξεκάθαρο και πρέπει να τιμωρείτε ανάλογα. Δεν έχει σημασία αν είναι αλλοδαπός ή ημεδαπός, τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να έχει σημασία.

Όλο αυτό που έχει βολέψει τα κανάλια και τις εκπομπές που κρύβονται πίσω από τις λέξεις για να μας πείσουν ότι παίζει ρόλο η Εθνικότητα, ο σεξουαλικός προσδιορισμός, η κοινωνική θέση, η ομορφιά κτλ. είναι τραγικό, τουλάχιστον, και πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι για λόγους ενημέρωσης, όχι, είναι για τη διατήρηση της φοβίας, του ρατσισμού, της τρομολαγνείας που προσπαθούν να διαιωνίσουν με κάθε τρόπο για την καπήλευση της όποιας εξουσίας δίνεται σε ομάδες «φύλαξης» και για τη διατήρηση της διάκρισης και της διχόνοιας.

Γιατί ο κακός αλλοδαπός ΔΕΝ έκανε το έγκλημα όσο και αν προσπάθησαν οι δυνάμεις εξουσίας με βία να το παρουσιάσουν έτσι. Σου έχω νέα φίλε μου, ο «καλός» ο Έλληνας το έκανε, ο «πρίγκιπας», ο λευκός. Οι λέξεις λοιπόν που πρέπει να χρησιμοποιούν για να περιγράψουν τον εγκληματία μιας τέτοιας πράξης είναι: Ο γυναικοκτόνος, ο παιδοκτόνος, ο «άνθρωπος» που κακοποίησε και δολοφόνησε ένα ανυπεράσπιστο ζώο, ο δολοφόνος. Όχι λέξεις όπως ο «πιλότος», ο επιχειρηματίας, ο νεαρός, ο εγκληματίας.