Ψυχανεμίσματα και μουσικοσκαλίσματα “Στου Θα-Nice”

Θύτης: Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Μελίνα Κανά (ιστορική συνύπαρξη 30 χρόνια μετά)

Θύμα: 8 χιλιάδες κόσμου x4 βράδια σερί (στην Αθήνα)

Τόπος εγκλήματος: Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας (το μεγαλύτερο «εν ζωή» θέατρο της πρωτεύουσας)

• «Όλα στραβά γινήκανε, και όλα ειν’ ωραία». Το soundtrack των φετινών εμφανίσεων, η γλαφυρή περιγραφή της μετα-κοβιντικής (;) συναυλιακής εμπειρίας. 4 χρόνια απουσίας, 3 χρόνια χωρίς συνωστισμούς και αγκαλιές, 3 χρόνια με κρυμμένα χαμόγελα. Περιμένεις στη sold out συναυλία ένα μούδιασμα, μία ακόμα νύχτα «προσοχής» και αυτοσυγκράτησης. Ε, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Από το 1^ο λεπτό το μούδιασμα έγινε λαχτάρα, η προσμονή έγινε ευφροσύνη, τα πρόσωπα ξαναέλαμψαν! 8 χιλιάδες αγκαλιές, πιο σφιχτές από ποτέ, ξορκίζοντας όλα τα στραβά που γινήκανε χωρίς να μας ρωτήσουν. Με τελικό ξόρκισμα του κακού, το καλωσόρισμα του Θανάση «σε αυτούς που φύγανε και που δίνουν δύναμη σε μας που μείναμε πίσω».

• Μουσική: ΤΙ ΜΠΑΛΙΤΣΑ ΠΑΙΧΤΗΚΕ! Έναρξη σεισμός! Ενορχηστρώσεις «πειραγμένες», διαφορετικές, σε βαθμό που μπορεί να ξενίζουν τους παλιούς συνοδοιπόρους. Η κατάνυξη των μελωδιών έχει πλέον μετατραπεί σε πάρτι αισθήσεων και παραισθήσεων. Ζεστασιά και οικειότητα τα έντονα πνευστά και ο οργασμικός αυτοσχεδιασμός του Κωνσταντή Πιστιόλη, απώλεια το άγιο δισκοπότηρο-βιολί του Φώτη Σιώτα. Παρά ταύτα σε κάθε έναρξη, υπήρχε ένα σαπσένς, μια διαφορετικότητα, μέχρι την κορύφωση της γνώριμης νότας! Η Μελίνα Κανά, εισέπραξε πολλή αγάπη από τον κόσμο, ο Δημήτρης Μυστακίδης που είπε το δικό του «Γεράκι» και την υπέροχα συγκινητική ιστορία που το συνοδεύει, ο σεμνός και χαμογελαστός Γιάννης Λίταινας. Ο Θανάσης είναι ένας «μπροστινός» διαφορετικός από τους άλλους. Διαφορετικός «μπροστινός» και διαφορετικός γενικότερα.  Η μπάντα σε 2 χρόνια από τώρα θα πετάει φωτιές.

• Ατμόσφαιρα: Τεράστια αλλαγή στον τρόπο που ο κόσμος διασκεδάζει. Η μυσταγωγία εδώ και χρόνια δεν υπάρχει, παρά μόνο στο μυαλό όσων έχουν ταξιδεύουν στον Κίσσαβο, με τον πλάτανο και το τσίπουρο. Η ελάχιστη προσπάθεια τήρησης των μέτρων covid από μέρους μας, μας οδήγησε στα ανώτερα διαζώματα, μακρυά από την «αρένα». Μια αρένα όμως, όχι με άγρια ζώα, αλλά με άγρια συναισθήματα χαράς, αγάπης, και ξορκισμού του κακού, μέσα από τους πυρσούς, το χοροπηδηχτό και το κουβάλημα «κακούρα» στην πλάτη για τα κορίτσια. Έχει και αυτό την ομορφιά του! Βλέπεις από απόσταση, που τελικά εκμηδενίζεται, πώς η νεότερη γενιά ηδονίζεται μουσικά, μπαλαμουτιάζεται, χοροπηδά, ξεσπά! Γηπεδική η εικόνα που ξενίζει, αλλά θα το συνηθίσουμε και αυτό (χάσμα γενεών λέγεται-παλιόγερε).

• Απορία: Είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε με τη Μελίνα, το Σωκράτη, το Θανάση, το Μυστακίδη, το Σιώτα και όλη αυτή τη συνομοταξία τραγουδοποιών, συνθετών, μουσικανθρώπων. Πώς γίνεται όμως να βλέπεις στην πλειοψηφία των συναυλιών τους, παιδιά νέα, φρέσκα, ονειροπαρμένα, ερωτευμένα, και όλα τα –μένα που μπορείς να φανταστείς? Πώς σαγηνεύει ένας «παλαιάς κοπής» μουσικός την πιτσιρικαρία που μεγάλωσε στο Youtube για παράδειγμα;

• Απάντηση: Δεν είναι η τεχνολογία που τους τον μαθαίνει. Είναι ένα ποσοστό εκεί, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Είναι πως ο Θανάσης και η συνομοταξία του δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες της γενιάς τους. Δημιουργούν, εμπνέονται, μοιράζονται, συνεχίζουν να παρακινούν. Μουσικά, πολιτικά, κοινωνικά, είναι ενεργοί. «Ποιούν μουσική και μουσικεύουν ποίηση. Έχουν λέξεις, μελωδίες που τραβούν, έστω κι από απλή περιέργεια ή το λεγόμενο FOMO, τον πιτσιρικά. Αρκεί ένας σε μια παρέα να ξέρει τον Θανάση, να παρακινήσει και το νερό έχει μπει στ΄αυλάκι.» Και κατά τη διάρκεια της συναυλίας, τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια – μαγνήτης για τον νέο κόσμο που διψά για επανάσταση (κάθε είδους) δίνουν και παίρνουν.

• Ψυχανέμισμα: Αν παρατηρήσεις μουσικά την playlist, σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα σε μινόρε κλίμακες. Κάποια από αυτά χρησιμοποιούν, είτε στο ρεφρέν (π.χ. Στην Αμερική), είτε σε καίριες στιγμές εντός τους (π.χ. Ουρά του αλόγου – αμέσως μετά την έναρξη), τη «σχετική» μείζονα κλίμακα. Αυτό προσδίδει στο Θανάση ακόμα ένα credit, καθότι δεν είναι εύκολο να προκαλέσεις ανάταση, και έκσταση, με «θλιμμένες μελωδίες». Αλλά εδώ θα μου πεις πώς καταφέρνει και συνδυάζει μέσα σε μια νυχτιά, ροκ, ρεμπέτικο, λαϊκό, παραδοσιακό, κλαρίνο, κρητικό, ηπειρώτικο, έθνικ, και απαγγελία ποίησης! Αυτός όμως είναι ο Θανάσης. Μια αναρχική ψυχή. Όχι με κάποια πολιτική χροιά. Αλλά με την άκρα φιλοσοφική. Ισοπεδώνει ενοχές, ταμπού. Κι αφού σε αλαφρώσει από τα βαρίδια σου, σε εκτοξεύει.

• Μουσικοσκάλισμα: Αν ακούσεις καλύτερα τα τραγούδια του, μόνος σου, σε στιγμές περισυλλογής, αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα. Κάθε τραγούδι κρύβει μια ιστορία που θα σε κάνει να ψάξεις στο διαδίκτυο για την πηγή της έμπνευσής του. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που θέλει είναι να σε βάλει να σκεφτείς. Για την σημερινή κοινωνία και αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Πόλεμοι, αδικίες, κακουχίες… Kαι κάπου εκεί και ο έρωτας. «Δε γράφω συνήθως ερωτικά τραγούδια. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος στον πυρήνα του είναι άφυλος”, υποστηρίζει.

Και όμως, βάλε να ακούσεις την «Ηλιόπετρα», ή το «Μιλώ για σένα», και θα καταλάβεις..

• Είναι και κάτι άλλο. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με την στιχουργική και μουσική αναζήτηση, πιστεύουν πως στο Θανάση «κόβεις φλέβα» και πως «χρειάζεται πολύ τσίπρο» για να τον αντέξεις. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος αστικός μύθος. Αν αφήσεις στην άκρη τα «έντεχνα» νοήματα, θα καταλάβεις πως ακούγοντάς τον, νιώθεις «ελέυθερος». Βγαίνεις που και που από την ύλη σου και σε παρατηρείς. Αυτό που βλέπεις είναι πληρότητα. «Αδειάζεις» όπως κατά την απογείωση, ταξιδεύεις σε μία υπερπτήση, με συνοδοιπόρους χαρούμενους ανθρώπους. Μεθάς από συναισθήματα, χωρίς καν αλκοόλ. (που λέει ο λόγος..)

Είναι Μέθεξη, Εντελέχεια, Κάθαρσις!

Μια επίσκεψη στον τόπο γέννησής του, στο Μεταξοχώρι Λάρισας, ή στο πέτρινο σπίτι-στούντιο ηχογραφησεων στον Κίσσαβο, στην πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο, στα νερά στη φυσική σκιά, θα σε πείσει..

 «Είναι ωραία στου Θα-nice»!