Εξωγήϊνοι στο χωράφι

Μια μέρα, μέσα Φεβρουαρίου, ένας παππούς που μένει πιο κάτω, έφτασε μέχρι την πόρτα μας κρατώντας τρία ψάρια. “Να τα ψήσετε”, είπε στον Χρήστο. Τα ψάρια δεν ήταν φρέσκα,  δεν το έκανε από κακό ο παππούς, μάλλον πάσχει από αλτσχάιμερ. Μάλλον γι’ αυτό έφτασε και μέχρι την πόρτα μας.

Ο Χειμώνας ήταν βαρύς. Μας το λένε κι οι μοναδικοί δύο, πολύτιμοι φίλοι μας στην ευρύτερη περιοχή. Το παρατράβηξε φέτος. Το κρύο έτσι κι αλλιώς είναι αλλιώτικο από το κρύο της πόλης. Σε κυκλώνει από παντού. Ο καιρός αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη, ένα αεράκι να φυσήξει φτάνει. 

Δεν έχω ξανανιώσει τόσο εκτεθειμένη. Τόσο ενσωματωμένη. 

Το αστικό μας νεφέλωμα διαλύθηκε στον πρώτο Βοριά. Οι δεξιότητες που επιμελώς ανέπτυξα τόσο καιρό μες τα τσιμέντα δεν βοήθησαν  σε τίποτα. Σε ποιο στενό να κόψω και ποια ανταπόκριση να προλάβω; Τον πόντο πήρε η ανιαρή υποχρεωτική εκπαίδευση της παιδικής κι εφηβικής μου ηλικίας, στα χωριά της οικογενείας: άναψε το τζάκι, σάρωσε, μπάλωσε. Ναι γιαγιά.

Σώπασε. 

Την ησυχία της νύχτας διακόπτει  πάντα  η κραυγή κάποιου  ζώου, ποτέ φωνή ανθρώπου ή εξάτμιση αυτοκινήτου. Καμιά φορά ένα καΐκι που ξεκινά αχάραγα για ψάρι. 

Όλα εδώ χρειάζονται το πρωινό ξύπνημα για να λειτουργήσουν. Εκτός από εμένα. Οι χειμωνιάτικες ημέρες είναι μικρότερες, η σχέση ήλιου-μέρας απολύτως ανάλογη -έχει ήλιο, είναι μέρα, δεν έχει ήλιο, είναι νύχτα.  Οι πόλεις ξημερώνουν με διακόπτες, δουλεύουν κάτω από φωτιστικά και λάμπες φθορίου, τα διαμερίσματα βλέπουν σε φωταγωγούς∙ το ότι σβηνει το φυσικό φως, δεν συνεπάγεται το τέλος της ημερήσιας δραστηριότητας. Εδώ, με το δικό μου βιορυθμό, ξυπνάς και σκοτεινιάζει.

Κι ενώ η μέρα κυλά πιο γρήγορα, ο χρόνος πηγαίνει πιο αργά. 

Ανεξάρτητα των προθεσμιών, των συνεχόμενων τηλεφωνημάτων και τηλεσυναντήσεων, του άγχους,  η φύση γύρω επιβάλλει έναν άλλο ρυθμό, δικό της. Όσο κι αν αντιστέκεσαι, αφήνεσαι.

Κι έρχονται μέρες ασήκωτες. Η ενοχή της εξοχής. Αραχτοί ενώ η πόλη καίγεται. 

Απαγορεύσεις δεν βιώσαμε. Σα γνήσιοι Αθηναίοι όμως, στέλναμε πάντα μήνυμα για να πάμε ποδηλατάδα στον άδειο δρόμο ή να πάρουμε το ερημικό μονοπάτι. Στο χωριό, στο μπακάλικο, στο φούρνο, οι περισσότεροι φορούσαν μάσκα, κι αν όχι, ήμασταν αυτοί που τους λέγαμε να τη φορέσουν. Ένα βράδυ κοντά στις απόκριες κάποιοι, δυο-τρια σπίτια παραπέρα, αποφάσισαν να αντιταχθούν στο καθεστώς με σκληροπυρηνικά νεολαϊκά άσματα. Από τις εννέα βάραγαν τα όργανα και πόναγαν τ΄αυτιά μας, στη μία ακούστηκε σειρήνα κι έπαψαν. Ήταν η μόνη επαφή  μας με την αστυνομία. Τα αυτιά μας τη χάρηκαν.

Τα σκληρά νέα της πόλης φτάνουν εδώ μαλακωμένα, παπαριασμένα από την παραθαλάσσια υγρασία. 

Είμαστε μακριά. 

Κι ούτε είμαστε αυθεντικοί, ντεμέκ επαρχιώτες είμαστε, μένουμε σε  χωριό και δουλεύουμε μπροστά σε οθόνες.

Αλλά: κλαδέψαμε, φυτέψαμε, ράψαμε, ξεχορταριάσαμε, κόψαμε ξύλα, μαζέψαμε σπαράγγια -εγώ, που δεν είχα ξαναδεί από τι βγαίνει το σπαράγγι.