Digitus Impudicus – “Καλή ανο(η)σία”

Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε να σφιχταγκαλιάσουμε κάθε τι μη επιστημονικό, ό,τι βαθέως αναληθές πετύχουμε στο διάβα μας και να το ράψουμε απάνω στη γλώσσα μας για να το έχουμε ετοιμοπόλεμο. Ν’ αποδείξουμε σε εκείνους τους αισιόδοξους τύπους, που λένε πως δεν πάει παρακάτω, πως για πολλοστή φορά έπεσαν έξω.

Να σπάσουμε σε στρατοπεδάκια με καμάρι, ανάλογα τα ζητήματα που μας τρώνε το μυαλό και θα μας καταδιώκουν σε όλα τα μέσα το προσεχές διάστημα. Να συνεχίσουμε να κρίνουμε τα πάντα βλέποντας όχι το ίδιο το πρόβλημα, αλλά πρώτα το ποιοι είναι γύρω απ’ το πρόβλημα. Να καταστρώνουμε, δηλαδή, την κριτική μας βάσει προσώπων, ασχέτως του πόσο αυτή η προσέγγιση ταιριάζει στην εξεταζόμενη περίπτωση και ο καθένας να τηρήσει στην κατακραυγή τη δική του ιεραρχία ευθύνης. Κι όποιος δεν την έχει καταχωρήσει στο κεφάλι του, θα τη βρει έτοιμη στις πλατφόρμες δικτύωσης του διαδικτύου.

Και μετά, στον «ελεύθερο» χρόνο μας, να λέμε γλυκανάλατα παραμύθια ο ένας στον άλλον στις καφετέριες για το πώς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτόν τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο. Να κουβεντιάζουμε το πόσο καλύτερα ήταν κάποτε ή, προτιμότερο, να κουβεντιάζουμε πόσο καλύτερα θα ήταν αν, σα συνταξιούχοι μερακλήδες. Και να πετάμε εν ριπή οφθαλμού στα σκουπίδια την αναγκαία ντροπή της άγνοιας, μιας και παραείμαστε περήφανοι από κούνια για να παραδεχτούμε πως κάτι δεν το γνωρίζουμε, ότι δεν το ακούσαμε ποτέ, ότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται. Ευτυχώς, μπορούμε να λέμε πως έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αντί ευθύνης λόγω αυτού.

Α, ναι. Την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να ξανανιώσουμε παιδιά και θα κανονίσουμε με την παρέα να πάμε στο 5Χ5 και θα φτιάξουμε φανέλες για την περίσταση, να ζητήσουμε στη θέση του ονόματος στην πλάτη να γράφει «ναι μεν, αλλά».

Αδέρφια, ας πρωτοτυπήσουμε, αφού μπορούμε! Ν’ απαιτούμε στο πρωινό μας το αδύνατο, τη σταθερά σε κάτι που το χαρακτηρίζει η διαρκής, απρόβλεπτη μεταβολή. Και στο δείπνο να γευόμαστε με χαρά οτιδήποτε επιμελώς πρόχειρα μπλεγμένο ξερνάει το ιντερνετικό μας μίξερ. Δε χρειάζεται, κιόλας, να προκύπτει νόημα, τσαντίλα να βγάζει κι εμάς θα συνεχίσει να μας φαίνεται ό,τι νοστιμότερο. Να μπουκωνόμαστε λυσσασμένα για να μπορούμε κι εμείς, με τη σειρά μας, να ξερνάμε στους δίπλα και ν’ ανακουφίζουμε, έτσι, το μέσα μας.