Digitus Impudicus – ” Παίρνοντας στα σοβαρά την παρωδία”

Έντεκα χρόνια είναι αυτά, με κάποια μικρά διαλείμματα ενδιάμεσα. Κι έρχεται αυτή τη φορά το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων μέχρι και σ’ ένα από τα πλέον ιδιαίτερα κομμάτια της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στις φοιτητικές εκλογές, στην ανάδειξη εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα διοίκησης, στην «πολιτικοποίηση» των φοιτητών και των σπουδαστών.

Να ενημερώσω εσάς που έχετε χρόνια να πατήσετε το πόδι σας σε φοιτητική εκλογική διαδικασία, αλλά και εσάς που δεν είχατε ποτέ την τιμή και την τύχη. Πώς είναι οι άλλες εκλογές στις οποίες έχετε συμμετάσχει; Ε, καμία σχέση οι φοιτητικές Απολύτως καμία σχέση.

Αν φαντάζεστε απολύτως σοβαρές διαδικασίες και δικαστικούς αντιπροσώπους, είστε στον θαυμαστό κόσμο της Disney ή σε οποιονδήποτε άλλον φανταστικό κόσμο. Εάν νομίζετε πως όλα γίνονται σοβαρά, γελιέστε.

Με όσες παρατάξεις και σχήματα κι αν έχω μιλήσει στα πολλά μου φοιτητικά χρόνια, παντού άκουσα ακριβώς το ίδιο. Κι αυτό είναι ότι η σταυροδοσία γίνεται για τα μάτια του κόσμου, διότι η οργάνωση είναι καθαρά εσωτερική και στις θέσεις των εκπροσώπων, που όντως δεν έχει στην πράξη και τόση σημασία ποιος θα τοποθετηθεί εκεί, θα μπουν όσοι αποφασιστεί εκ των έσω να μπουν. Το δείγμα μου αυτό δεν είναι με σιγουριά αντιπροσωπευτικό, όμως στο δικό μου το κεφάλι κάτι λέει. Για αρχή.

Το άνοιγμα των φακέλων και οι μετέπειτα συζητήσεις για άκυρα και έγκυρα ψηφοδέλτια είναι άλλο μεγάλο κομμάτι, στο οποίο κάθε χρόνο λέγονται και γίνονται μνημειώδη περιστατικά. Έχω ακούσει από το ότι είναι έγκυρο το ψηφοδέλτιο μέσα σε φάκελο στον οποίο υπήρχε και δεύτερο ψηφοδέλτιο μέχρι επικούς τσακωμούς για τρεις χιλιάδες λόγους, που κατέληξαν σε σπρωξίδια, σφαλιάρες και είσοδο μπράβων στο αμφιθέατρο όπου γινόταν η καταμέτρηση. Εκτός από μπράβους, πολύ συχνότερα μπαίνουν μέσα και φοιτητές άλλων σχολών, επίσης έτοιμοι για τσαμπουκάδες. Αυτόν τον τρόπο διαδικασίας δεν ξέρω σε πόσα μέρη του κόσμου μπορείς να τον πετύχεις να επαναλαμβάνεται χρόνο με το χρόνο και στα «έμπειρα» μάτια όλο αυτό, πέρα από αποδεκτό, να είναι και φυσιολογικό. Μετά από τις φοιτητικές εκλογές, φήμες λένε πως σε παίρνει ο ύπνος και βλέπεις εφιάλτες. Στους εφιάλτες αυτούς ακούς κάποιον συμφοιτητή να γκαρίζει «Κ.ΕΦ.Ε».

Η ίδια η λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων βασίζεται, υποτίθεται, στα καταστατικά τους. Πόσοι τα έχουν διαβάσει τ’ άτιμα; Πόσο προσβάσιμα είναι, τελικά, στον μέσο φοιτητή; Πώς και δεν τροποποιούνται με μία σχετική συχνότητα, για ν’ ανταποκρίνονται πληρέστερα στις ανάγκες των καιρών; Στη Νομική Αθηνών, για παράδειγμα, όπου δεν υπάρχει καταστατικό, πώς και τόσα χρόνια δεν έχει φτιαχτεί ένα; Για την ιστορία, έχουν γίνει προσπάθειες. Και, φυσικά, δεν βρήκαν την ανταπόκριση που έπρεπε. Έπεσαν και σε αντιπαλότητες εκείνοι οι φοιτητές στην προσπάθεια αυτή. Και πόση πλάκα έχει, τελικά, να γίνεται επίκληση του καταστατικού που δεν υπάρχει… Στα καταστατικά ορίζονται οι έδρες στο Δ.Σ. των φοιτητών, βάσει των οποίων αναδεικνύεται αυτοδύναμη ή μη η παράταξη που πλειοψηφεί στις εκλογές, όπως και το ποιες πολιτικές δυνάμεις θα μπορούν να συναποφασίζουν στο Δ.Σ. ως τις επόμενες εκλογές.

Μόνο που δεν ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται ενεργά και καθημερινά, «επαγγελματικά», δηλαδή, να βρίσκουν το εκλογικό μέτρο που απαιτείται για την κατάκτηση της μίας έδρας και να κάνουν την πρώτη και την δεύτερη κατανομή των εδρών. Μέχρι και το ανώτατο όργανο του συλλόγου, που δεν είναι άλλο από τη Γενική Συνέλευση των Φοιτητών, στο καταστατικό (γκουχ) ορίζεται ως προς τον τρόπο λειτουργίας του, δηλαδή ως προς τις απαιτούμενες απαρτίες και πλειοψηφίες των ψηφοφοριών και τις διαδικασίες που επιτρέπεται να λάβουν χώρα. Και προηγουμένως, φυσικά, χρειάζεται να παρθεί η απόφαση για την διεξαγωγή της Γ.Σ. – εκεί κι αν μπορεί να σταθεί το «αλλά αυτοί είστε». Τώρα, δε, στα χρόνια της πανδημίας, έγινε ολόκληρο ζήτημα εάν μπορεί ή όχι να πραγματοποιηθεί Γ.Σ. (και κατ’ επέκταση ψηφοφορία με δεσμευτικό αποτέλεσμα) με ηλεκτρονικά μέσα. Με υπαρκτό και σοβαρό καταστατικό, δε θα υπήρχε καν η απορία. Θα άνοιγε απλώς ο όποιος ενδιαφερόμενος το καταστατικό και θα διάβαζε το σχετικό άρθρο.

Όσο για την «πολιτικοποίηση», ίσως είναι η λέξη που ξεπερνάει τα όρια της ανοχής. Το ίδιο το Πανεπιστήμιο πράγματι μπορεί να οδηγήσει σε αρχική ή περαιτέρω πολιτικοποίηση. Είναι λογικό, διότι υπάρχουν πολλές τριβές εντός των τειχών του, γνωριμίες με δυνητικά απεριόριστο αριθμό ανθρώπων και ζυμώσεις, σκόπιμες ή μη. Ο χώρος του πανεπιστημίου είναι γεμάτος ερεθίσματα και αυτά είναι καλοδεχούμενα. Οι παρατάξεις, ωστόσο, σαν οργανωμένα σχήματα με σαφή προέλευση και ξεκάθαρους σκοπούς, ίσως βοηθούν λιγότερο απ’ όλους στην πολιτικοποίηση αυτή. Κι αυτό αφορά και στον τρόπο με τον οποίο πορεύονται, αλλά και στα μέσα που χρησιμοποιούν προς εξυπηρέτηση και επίτευξη των στόχων τους. Κι αυτό δεν μπορεί να έχει αλλάξει και πολύ τις τελευταίες δεκαετίες, μιας και δε θα υπήρχε τόση πρόδηλη εμπειρία στην αξιοποίηση των μέσων αυτών, που δεν βαφτίζονται διόλου εύκολα συναφή με την πολιτική δράση.

Και ποιοι συνεισφέρουν όλην αυτήν την εμπειρία; Διάφοροι «μπαμπάδες» με μαγαζιά γωνία, που κάνουν γκράντε εμφανίσεις στις «μεγάλες» ημέρες (π.χ. μαζικές Γ.Σ., προεκλογικό Δ.Σ., καταμέτρηση εκλογών) και που μόλις τους πάρουν, οποιοιδήποτε, μισό τετραγωνικό από το χωραφάκι τους, γαυγίζουν δίχως προηγούμενο, βγάζοντας πύρινες πυκνογραμμένες ανακοινώσεις με εσάνς μιλιτέρ, σχεδόν πάντοτε γραμμένες με γραμματοσειρά Calibri. Κι αξιοποιούν το έμψυχο δυναμικό των οργανώσεων και τον από καιρό καλοστημένο μηχανισμό τους για την αυτοπροβολή τους.

Στο διάστημα μετά τις εκλογές, που είναι σχεδόν πάντα λίγες βδομάδες μακριά από την εξεταστική του εαρινού εξαμήνου, οι πολιτικές δυνάμεις των τμημάτων ελαχιστοποιούν την παρουσία τους. Θα έλεγε κάποιος πονηρεμένος ότι είναι μία τρομερή σύμπτωση ή, ορθότερα, τρομερές συμπτώσεις που εμφανίζονται σε ετήσια βάση.

Ο λόγος ύπαρξης των παρατάξεων, ως έχουν, χρειαζόταν (και χρειάζεται) σοβαρό επαναπροσδιορισμό, όπως χρειάζεται και σοβαρότατη (αυτο)κριτική, τόσο εσωτερικά απ’ τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όσο και απ’ τους απ’ έξω.

Η δυνατότητα απεριόριστων απουσιών στα μαθήματα των θεωρητικών σχολών οφείλει να έχει τουλάχιστον μία ξεκάθαρη τοποθέτηση από πλευράς παρατάξεων, όποια κι αν είναι η τοποθέτηση αυτή. Οι μαθησιακές ή άλλης φύσεως μόνιμες δυσκολίες των ΑμεΑ, όπως κι οι παρωδικές του όποιου φοιτητή, δεν μπορούν να μην αποτελούν προτεραιότητά τους, γιατί πρόκειται για συμφοιτητές τους, οι οποίοι πρέπει να σπουδάζουν επί ίσοις όροις. Δεν τους φύτεψαν στις σχολές. Την εισαγωγή τους την πέτυχαν!

Ζητήματα που αφορούν κυριολεκτικά στο σύνολο των φοιτητών, όπως π.χ. ο περιορισμός των διανεμόμενων συγγραμμάτων από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, μου κάνει εντύπωση που δεν βρίσκεται κάθε χρόνο στις λίστες με τις διάφορες προτάσεις και διεκδικήσεις. Ούτε η δημιουργία σοβαρού αντίβαρου στην προφορική εξέταση έχει πέσει στο τραπέζι, καθώς στις γραπτές εξετάσεις υπάρχει σαν ασφαλιστική δικλείδα η επίδειξη γραπτών.

Στις προφορικές εξετάσεις η δυνατότητα αυθαιρεσίας είναι υπερβολικά μεγαλύτερη και, μάλιστα, χωρίς κανένα -ως τώρα- αντίδοτο. Η ίδια νωθρότητα χαρακτηρίζει και παλιότερες προτάσεις, ηλικίας 10 ετών και άνω, π.χ. για την μέσω του πανεπιστημιακού ιδρύματος δυνατότητα απόκτησης ECDL, πτυχίων ξένων γλωσσών κλπ, που ναι, μεν, όλα αυτά προτάθηκαν, αλλά ουδέποτε διεκδικήθηκαν σθεναρά και με αποφασιστικότητα.

Για να μην μπω καν στη διαδικασία να αδειάσω το κεφάλι μου στο ψηφιακό μου χαρτί κι αρχίσω να γράφω για υποχρεωτικά μαθήματα πρώτων βοηθειών και αντίστοιχου προσανατολισμού πράγματα ή για τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχουν τα εργαστήρια των μη θεωρητικών σχολών, όπου βασίζονται αισθητά και στον ξεπερασμένο ή απόντα εξοπλισμό τους.

Η Νομική, κιόλας, πρόσφατα έζησε την ιστορία μίας καταγγελίας από πλευράς φοιτητή για παρενόχληση και εκβιασμό ως προς τον βαθμό από πλευράς καθηγητή. Σε όλο το διαδίκτυο αναρτήθηκε η σχετική είδηση, με τις ίδιες λεπτομέρειες που έγιναν γνωστές και σε εμάς, που είμαστε φοιτητές του τμήματος. Δεν μπόρεσα ποτέ να χωνέψω το πόσο ανεπαρκής και αφοπλισμένος φάνηκε ο Συνήγορος του Φοιτητή, αλλά ούτε και το πόσο παθητική ήταν η στάση των παρατάξεων μπροστά στην αδράνεια αυτή.

Χωρίς λεπτομέρειες για τεχνικής φύσεως ζητήματα, δηλαδή για διατυπώσεις και νομικά ορθές προσεγγίσεις, ο φοιτητικός σύλλογος (παραταξιακοί και μη, φοιτητές) όφειλε να ζητήσει όχι μόνο τα ρέστα, αλλά και την επί της ουσίας ενίσχυση του Συνηγόρου, ακόμη και την ίδρυση των όσων κατάλληλων Αρχών και Οργάνων για την πρόληψη και την αντιμετώπιση ομοειδών περιστατικών, τη συνεργασία του τμήματος με ήδη υφιστάμενες αρχές και κάθε τι που θα βοηθούσε περισσότερο και στην εν λόγω περίπτωση και στην όποια επόμενη.  

Τελικά, ο κύριος ρόλος των παρατάξεων ποιος (πρέπει να) είναι; Να πολιτικοποιούν τους φοιτητές ή να δρουν γενικώς προς εξυπηρέτησή του συνόλου; Ακόμη κι αν υποθέσουμε καλοπροαίρετα πως πράγματι τους πολιτικοποιούν, μέσω επιχειρημάτων, ιστορικών αναφορών, πολιτικών δράσεων κ.ά., πόσο εξυπηρετεί αυτό τους φοιτητές στην πράξη; Εκκινώντας από την ανάποδη, εάν η εξυπηρέτηση (πρέπει να) είναι στην κορυφή της δράσης των πολιτικών δυνάμεων, τότε ναι, εξηγείται εύκολα η ανταλλαγή σημειώσεων, που συχνά καταλήγει και στην εκλογική στήριξη, όπως και η υποβοήθηση στις γνωριμίες. Αν, δε, η εξυπηρέτηση όντως υπερκαλύπτει τους φοιτητές, είναι αναγκαίος ο παραταξιακός μανδύας αυτού που εξυπηρετεί; Στην εποχή της ταχύτατης και με μικρό κόστος ανταλλαγής αρχείων μέσω του διαδικτύου αλλά και των τόσων φωτοτυπάδικων κοντά στις σχολές, η δική μου απάντηση γέρνει προς το όχι. Και μήπως είναι εντελώς διαφορετικό το να εξυπηρετούν, όπως και κάνουν, τους φοιτητές από το να τους υπηρετούν;

Γιατί τα πολυδιαφημισμένα κόμματα της Βουλής ακόμη και οι νεολαίες των κομμάτων, (υποτίθεται, πάντα) υπηρετούν. Δεν εξυπηρετούν. Είναι άνθρωποι οργανωμένοι σε σύνολα, εξαιτίας μερικών κοινών παρονομαστών τους, ταγμένοι στην προώθηση και σκληρή υποστήριξη των συμφερόντων του γενικού πληθυσμού – απλώς οι κομματικές νεολαίες προσθέτουν κι ένα ηλικιακό ταβάνι. Πώς γίνεται οι παρατάξεις ν’ αποκλίνουν εμφανώς απ’ την πορεία αυτή; Χάριν ποιων υφίστανται και ενεργούν στην πραγματικότητα;

Σε όλα τα περιστατικά βίας, που είναι λίγα, αλλά όχι μηδενικά, παρατηρείται μία ανεξήγητη οκνηρία, που μπορεί να φτάσει να εξισωθεί όχι μονάχα με την ανοχή, αλλά και με την αποδοχή. Μιλάμε για βία από φοιτητές σε φοιτητές ή από μη φοιτητές σε φοιτητές, όμως αυτοί που βιαιοπραγούν δεν είναι αστυνομικοί. Η στάση αυτή θα μπορούσε να έχει βάση, εάν τα συμφέροντα των από εδώ φοιτητών ήταν εντελώς διαφορετικά από τα συμφέροντα των από εκεί φοιτητών και αν η βία ήταν αποτέλεσμα άμυνας. Μόνο που είναι συμφοιτητές, αντιμετωπίζοντας τις ίδιες συνθήκες εντός των σχολών τους, άρα τα συμφέροντά τους είναι εξ ορισμού κοινά. Και εκτός των άλλων, η βία αυτή είναι αποτέλεσμα επίθεσης, όχι άμυνας. Μέχρι να κατανοήσουν βαθιά την -ίσως απόλυτη- ταύτιση των συμφερόντων τους, το αναμενόμενο είναι να πηγαίνει όλο το πράγμα μόνο προς τα πίσω και όχι προς τα μπροστά.

Ούτε κι η αποχή στις φοιτητικές εκλογές έχει κάτι να ζηλέψει από τις τεράστιες αποχές στις «κανονικές» εκλογικές διαδικασίες. Όπως δεν πείθουν έξω οι «μεγάλοι», έτσι δεν πείθουν μέσα και οι «μικροί». Και είναι απολύτως λογικό, όταν οι πιτσιρικάδες χορεύουν στα βήματα άλλων, αποδεχόμενοι σιωπηρά ότι τα πλαίσια στα οποία θα λειτουργήσουν είναι προκαθορισμένα από πιο ψηλά και ότι δεν τους προσέγγισαν επειδή διέκριναν το πολιτικό τους δαιμόνιο, την οξυδέρκειά τους ή την οργανωτική τους ικανότητα, αλλά για το σίγουρο +1 το ξημέρωμα μιας Πέμπτης του Μαΐου. Μα τι υπέροχη μπαλάντα αισθήσεων, παραισθήσεων και ψευδαισθήσεων!

Το φρέσκο νομοσχέδιο της Κεραμέως φέρνει την «κατάργηση» των φοιτητικών παρατάξεων στις εκλογές. Η εκλογική διαδικασία θα γίνεται ηλεκτρονικά στο ειδικό πληροφοριακό σύστημα με την ονομασία «ψηφιακή κάλπη ΖΕΥΣ», με άμεση και μυστική ψηφοφορία και με κοινό ψηφοδέλτιο. Την ευθύνη για την επιτυχή περάτωση της εκλογικής διαδικασίας θα φέρει τριμελής εφορευτική επιτροπή (τρία τακτικά μέλη και τρία αναπληρωματικά), η οποία θ’ αναδεικνύεται με κλήρωση. Όσοι ενδιαφέρονται, θα μπορούν να υποβάλουν την υποψηφιότητά τους για να διεκδικήσουν την εκλογή τους. Στο επόμενο άρθρο του νομοσχεδίου, γίνεται αναφορά στη σύσταση και στο εύρος δράσης του Συμβουλίου , Φοιτητών. Όλα τα άρθρα μπορείτε να τα βρείτε εδώ..

Οι παρατάξεις στη διαδρομή τους σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης κατάφεραν, από αναπόσπαστα κομμάτια της πραγματικότητας με σοβαρό αντίκτυπο, πάθος και μαζικότητα, να γίνονται όλο και πιο αντιπαθητικές, ως και περιττές, ακολουθώντας φθίνουσα πορεία, ειδικά από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και έπειτα. Οι μεγάλες τους νίκες και ήττες αποτελούν ορόσημα στο κομμάτι της εσωτερικής τους κατανάλωσης και, ενδεχομένως, κατάλληλη αφορμή για κάποιο διαφημιστικό τρικ των κεντρικών του κόμματος στο οποίο πρόσκεινται. Η συντριπτική πλειοψηφία του «έξω» κόσμου μένει παγερά αδιάφορη. Το παιχνίδι της εκτίμησης της κοινωνίας είναι έτσι κι αλλιώς χαμένο από καιρό.

Είναι, ωστόσο, κοροϊδία να περιμένουν να σκάσουν οι φοιτητές τεράστια χαμόγελα, επειδή η Υπουργός ανακοίνωσε μία σειρά από πράγματα, διατυπωμένα στη γνωστή κι ξερατογενή, ξύλινη γλώσσα της πολιτικής, με τη συνοδεία μερικών ευχολογίων. Δεν μπορούν παρά να παραμένουν δύσπιστοι για την έκταση στην οποία οι αλλαγές αυτές θα εφαρμοστούν, αλλά και για τ’ αποτελέσματα που θα επιφέρουν.

Και όλα αυτά, βέβαια, παραμένουν άσχετα με το εάν οι αλλαγές βρίσκουν σύμφωνους τους φοιτητές. Ο σοβαρός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ όλων των αρμοδίων για τις αποφάσεις και των αποδεκτών των αποφάσεων αυτών δεν υφίσταται καν. Οι διαμάχες έχουν καταστεί αυτοσκοπός. Ως προς αυτό, είναι αυτονόητο πως ευθύνη φέρουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Πολλά απ’ όσα διαδραματίζονται στο πεδίο της τριτοβάθμιας είναι παρωδίες, είτε εξετάζουμε τους φοιτητές και τις παρατάξεις τους, είτε τους καθηγητές, είτε το λοιπό προσωπικό, είτε τις δήθεν στρατηγικές κινήσεις του Υπουργείου και των εκάστοτε υπουργών.

Εάν οι βαθιές, ανανεωτικές και άξιες διαφήμισης τομές της εν ενεργεία Υπουργού είναι, για παράδειγμα, τα ξενόγλωσσα προγράμματα σπουδών, η παραγκώνιση των παραταξιακών ψηφοδελτίων και η εγκατάσταση του ειδικού σώματος των ομάδων φύλαξης, που όλοι το λέμε Πανεπιστημιακή Αστυνομία, τότε κάτι πηγαίνει πάρα πολύ στραβά. Τα αλυσιτελή μέτρα είναι πρωτίστως αλυσιτελή και δευτερευόντως μέτρα – ακριβώς όπως διάφορα μέτρα-παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας και των ελέγχων των πιστοποιητικών εμβολιασμού.

 Έχουν μπερδευτεί όλοι, μα όλοι, σχετικά με το ποιον ρόλο μπορούν και πρέπει να επιτελούν και με πόση υπευθυνότητα. Το φοιτητικό κίνημα, όπως αυτοονομάζεται, τις περισσότερες φορές παραμένει προσκολλημένο σε κάμποσες τακτικές του παρελθόντος, σχεδόν ξεπερασμένες και, ως επί το πλείστον, αναποτελεσματικές. Σπανίως εμφανίζει κάποια διαβάθμιση στη δράση του κι ακόμη σπανιότερα αντιπροτείνει, είτε με ρεαλιστικές είτε, έστω, με ουτοπικές προσεγγίσεις. Η έλλειψη (αντι)προτάσεων μοιάζει στα μάτια μου περισσότερο για μετριασμένη απάθεια και βόλεμα, παρά για οτιδήποτε άλλο. Παράξενο να είναι η κάθε μορφής αντιπολίτευση το πρωταρχικό μέλημα οποιουδήποτε φοιτητή.

Πολλές φορές, πάντως, για να σας λούσω με ειλικρίνεια, η ζωή εντός των παρατάξεων έχει πλάκα. Ο ίδιος έχω περάσει μερικούς απ’ τους ομορφότερους μήνες της ζωής μου μέσα σε μία παράταξη, με καθημερινή ενασχόληση. Ελπίζοντας να έχω, όσο γίνεται, λιγότερο θολωμένη κρίση, είναι ένα μεγάλο, προαιρετικό σχολείο εντός του πανεπιστημίου. Οι παρατάξεις έχουν, λοιπόν, τον τρόπο να εγκλωβίζουν το «άγουρο» μέλος τους και να μην του αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια ευελιξίας. Υπομονετικά και μεθοδευμένα χτίζουν τα επόμενη «στελέχη» κι όποιος χαλάει τη μαγιά, φεύγει στο επόμενο, κιόλας, ξεσκαρτάρισμα. Αν δεν χαλάσει κανένας τη μαγιά, η προστασία των χωραφιών αποτελεί την αιτία για τη δημιουργία μίας μουσαντένιας κόντρας, που επίσης οδηγεί σε «ψαλίδια».

Οι ενδιάμεσοι, ως προς την ηλικία, παραταξιακοί εξηγούν στους μικρότερους πόσο υπέροχοι είναι οι μεγαλύτεροι, γιατί αυτό εντάσσεται στις αρμοδιότητές τους και κάπως έτσι οι μικρότεροι μέσα σε λίγο καιρό βαράνε προσοχές. Οι μεγαλύτεροι δίνουν τα δαχτυλίδια της διαδοχής στους ενδιάμεσους και αυτό συνεχίζεται εις το διηνεκές. Κάποιοι μεγαλύτεροι που γίνονται / παραμένουν «μπαμπάδες» υποτίθεται πως είναι τα πρότυπα κι η μεγάλη πλάτη. Τα πάντα «ντύνονται» με τη μέγιστη δυνατή καλοπέραση και ποτέ σε αχαρτογράφητα νερά. Όλο αυτό, λένε, είναι μία τεράστια οικογένεια, το μικρόβιο της ενασχόλησης δεν φεύγει ποτέ και κάποια στιγμή θα βρεθούν παρέα σε μελλοντική καταμέτρηση, μαζί και με τα παιδιά τους, για να τους λένε ιστορίες απ’ τα φοιτητικά τους χρόνια.

Μπούρδες, μπούρδες, μπούρδες. Είναι απορίας άξιο πώς στους τόσους χιλιάδες φοιτητές, αυτοί που ακούγονται περισσότερο είναι οι λίγοι, δηλαδή αυτοί που είναι ήδη ενταγμένοι σε κάποιον πολιτικό χώρο.

Στους αγνώστους φοιτητές ίσως βρίσκεται ακόμη αυθεντική η δυνητική δύναμη της μάζας. Σε αυτούς που τα ονόματά τους τα γνωρίζουν οι δικοί τους άνθρωποι και μόνο. Σε εκείνους που δεν βάζουν χρωματισμένα συμφέροντα μπροστά απ’ τα παράπονα ή τα λίγα αιτήματά τους και που τις υψηλότερες ιδέες τους τις κρατούν για τον εαυτό τους και για όσους τους ρωτήσουν. Κι όλοι αυτοί μένουν αναξιοποίητοι, επειδή εκείνοι αρνούνται να μπουν στα καλούπια μίας παράταξης και οι παρατάξεις νομίζουν πάντοτε ότι γνωρίζουν καλύτερα.

Είναι τρομακτική η εσωστρέφεια των παρατάξεων. Είναι λυπηρό να «πουλάνε» εικόνες και συμπεριφορές οι συνομήλικοι, οι μικρότεροι, οι μεγαλύτεροι – όλα αυτά τα παιδιά που για λίγο, μόνο, καιρό βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο και μετά αποφοιτούν. Η εκμάθηση αυτού του αναγκαίου χωρισμού σε στρατόπεδα, η «τυφλή» ένταξη σε αυτά, αλλά και η καθολική τους απόρριψη σε φτιαχτούς βωμούς «όλα ή τίποτα» είναι ένα τεράστιο πλήγμα, που μετρά αιώνες (και) στη νοτιοανατολική μεριά της Ευρώπης. Είναι ρίζα πολλών κακών.

Ας αποφασίσουμε σαν κοινωνία, επιτέλους, για τον κύριο ρόλο του Πανεπιστημίου και για τα όποια παράγωγα της φοίτησης σε αυτό, ποια είναι αποδεκτά και ποια όχι. Με τόσα τρέχοντα ζητήματα στις επιστημονικές θεωρίες, στις έρευνες, στα εργαστήρια και τις πρακτικές των φοιτητών, φυσικά και δεν είναι το φλέγον ζήτημα τι θα γίνει και πώς με τις παρατάξεις. Ούτε σημαντικές πρωτοβουλίες παρατηρούμε, ούτε πρωτοπορίες, ούτε καινοτομίες.

Οι ελάχιστες που λαμβάνουν χώρα γίνονται 28^η είδηση στα βραδινά δελτία ειδήσεων, πριν τ’ αθλητικά. Και οι διεθνείς διακρίσεις, δυστυχώς, κατά βάση φτιάχνουν εξαιρετικές καραμέλες για να γίνονται αβαβά πολλά άλλα. Κι είναι και παράπονό μου ότι γίνεται μια διάκριση αντιληπτή περισσότερο σαν διάκριση του τμήματος κι όχι των συγκεκριμένων φοιτητών, λες κι αν στέλναμε τυχαία κάποιους φοιτητές, θα κατάφερναν να διακριθούν σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο.

Αν, τέλος πάντων, οι παρατάξεις είναι πρόθυμες να υπηρετήσουν έμπρακτα τους φοιτητές των τμημάτων τους, αυτό σίγουρα μπορούν να το κάνουν και χωρίς το παραταξιακό ψηφοδέλτιο. Πέρα από την στήριξη που μπορούν να παρέχουν στον όποιο μεμονωμένο υποψήφιο, μπορούν (;) να λειτουργήσουν ως δεξαμενές νέων, ολόδικών τους, ιδεών και ως μοχλοί πίεσης, να προχωρήσουν (και) σε κοινωνικές δράσεις και, εν πολλοίς, να εισέλθουν σε διαδικασία εθελοντισμού. Βέβαια, ο αλτρουισμός κι η ανιδιοτέλεια είναι λέξεις απαγορευμένες για το συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας και δράσης. Θα πόνταρα όλα μου τα λεφτά στο ότι δεν πρόκειται, αλλά στο στοίχημα αυτή θα ήταν μία φραγμένη επιλογή.