Αδέσποτο δε με λες
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
maria@streetmagazine.gr
Η μάνα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τσεχία, όπως κι εγώ. Όμορφη και υγιής, από νωρίς την επέλεξαν να φέρει εις πέρας μία πολύ βαριά αποστολή. Να γεννά για ολόκληρη τη ζωή της, πανέμορφα κουταβάκια χωρίς καν να τα βλέπει.
Με το που γεννιόμασταν, μας έπαιρναν από κοντά της για να μην τη συνηθίσουμε και για να προετοιμαστεί για την επόμενη γέννα της.
Εμάς μας βάζανε όλα μαζί σε μεγάλα ξύλινα κοτέτσια (ναι, αυτά που βάζουν και τις κότες) μέχρι να έρθουν έμποροι από όλο τον κόσμο να μας πάρουν μαζί τους στην χώρα τους και να μας πουλήσουν αδρά για την καθαρόαιμη καταγωγή μας.
Αδέσποτο δε με λες.
Αλλά το ότι οι μέρες περνούσαν από την στιγμή που από την Τσεχία είχα βρεθεί στην Ελλάδα και κανείς δεν με είχε επιλέξει ακόμα, ήταν πολύ ανησυχητικό. Πιο πολύ κι από το να ήμουν αδέσποτο.
Γιατί εμάς τα puppy mills, όταν μεγαλώσουμε αρκετά και κανείς δεν μας διαλέξει, δεν μας στέλνουν στους δρόμους, αλλά στους ουρανούς.
5 μήνες είχαν περάσει από την γέννησή μου. Και το τρίχωμά μου είχε χάσει την μωρουδίστικη απαλότητά του. Το χρώμα μου από ολόλευκο άρχιζε να παίρνει το κανονικό για τη ράτσα μου χρυσοκαφέ.
Ήμουν στην πιο άχαρη ηλικία γιατί δεν ήμουν το μωρό που όλοι ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Είχα αδύνατα ποδαράκια με χοντρές πατούσες. Το πρόσωπό μου δεν ήταν τέλεια ολοστρόγγυλο πια και η μουσούδα μου μάκραινε. Τα δόντια μου, μικρές βελονίτσες μπηγόντουσαν σε οτιδήποτε με πλησίαζε.
Αδέσποτο δε με λες.
Αλλά μπορούσες να με πεις πάρα πολύ σκανταλιάρη. Νευρικό και διαολεμένα ενεργητικό.
Και βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2018. Είναι Γενάρης, έχουν μόλις τελειώσει οι χριστουγεννιάτικες διακοπές και για μένα, η τελευταία ελπίδα να θελήσει κάποιος να με πάρει δώρο στο παιδί ή την γκόμενά του.
Κίνηση υπάρχει μεγάλη, αλλά όλοι προτιμούν τα μωρά κουτάβια. Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει και εμένα δε μου ρίχνουν ούτε μια ματιά. Γενικά δε με πολυνοιάζει γιατί όπως είπα και πιο πριν, μπορεί να είμαι golden retriever, αλλά καμία σχέση δεν έχω με τους ξενέρωτους ξανθούς που όλοι έχουν στο μυαλό τους όταν ακούνε τη ράτσα.
Ούτε τα χάδια πολυγουστάρω, όπως βλέπω τους άλλους δίπλα μου να λιώνουν στις αγκαλιές, ούτε οι πολλές επαφές γενικά. Τα φιλιά ας πούμε τα μισώ….
Αλλά να πω την αλήθεια, το κλουβί που με έχουν δεν μου αρέσει γιατί είναι αρκετά στενάχωρο και επιπλέον έχει κάτι εφημερίδες που τις κατούρησα και ψιλοβρωμάει.
Αδέσποτο δε με λες.
Αλλά αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση θα με πεις σύντομα μακαρίτη που το λες και χειρότερο.
Και κει που τα σκέφτομαι όλα αυτά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν 2 τύπισσες. Ένα μεγάλο και ένα μικρό θηλυκό. Το μικρό τρέχει καταπάνω μου. Το μεγάλο δεν με πλησιάζει, μα με παρατηρεί από μακριά.
Νομίζω με αποδοκιμάζει. Η μικρή όμως, είναι καλή μαζί μου και ίσως να αποτελεί τη μοναδική μου ευκαιρία να φύγω από κει μέσα.
Έτσι, αποφασίζω να το παίξω γλυκούλης και ευγενικός.
Αρχίζω να τις γλύφω τα χέρια. Να κουνάω κώλο και ουρά όσο πιο εντυπωσιακά μπορούσα. Φαίνεται να τσιμπάει με όλα αυτά.
Παρακαλάει το μεγάλο θηλυκό να με πάρουνε μαζί τους. Ο κύριος Νίκος προσπαθεί να με προμοτάρει όσο το δυνατόν πιο πολύ.
- Ναι το ξέρω, λέει είναι κάπως μεγάλο και δεν είναι τόσο χαριτωμένο όσο τα πιο μικρά κουτάβια. Αλλά πιστέψτε με, είναι πολύ καλός σκύλος. Δεν θα παρουσιάσει προβλήματα υγείας. Αυτό μπορώ να σας το εγγυηθώ
Το μικρό θηλυκό τα δίνει όλα. Παρακαλάει, απειλεί, φωνάζει και στο τέλος χρησιμοποιεί το άχαστο όπλο : βουρκώνει
Το μεγάλο θηλυκό, πηγαίνει παράμερα παίρνει κάποιον τηλέφωνο, δεν ακούω ακριβώς τι λέει κλείνει το τηλέφωνο, γυρίζει προς τον κο Νίκο και του λέει : «Θα τον πάρουμε»
Αδέσποτο δε με λες.
Κι από εκείνη τη στιγμή, με λες και κωλόφαρδο….
4 χρόνια μετά.
Είμαι ο Albert. Sir Albert για τους πολύ γνωστούς. Παρθένος στο ζώδιο και όχι μόνο στο ζώδιο μια και στειρώθηκα από τον πρώτο χρόνο της ζωής μου.
Ζω με μία οικογένεια 4 ατόμων που από πολύ νωρίς κατάλαβα πως ήταν πιο αδέσποτη από μένα. Που με χρειαζόταν, πιο πολύ από ότι τους χρειαζόμουνα εγώ.
Το μεγάλο θηλυκό τελικά αποδείχτηκε πολύ εντάξει και είναι αυτή που κυρίως γουστάρω περισσότερο από όλους γιατί δεν με αφήνει λεπτό μόνο μου και μου κάνει όλα τα χατίρια.
Πηγαίνω πάντα διακοπές μαζί τους. Σε βουνά, χωριά, πόλεις, θάλασσες. ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ για το υγρό στοιχείο και τα μακροβούτια.
Πρόσφατα πήγα και στη Δράμα που έπεσα στη λίμνη και κυνηγούσα τις πάπιες.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε, το ένστικτο όλων μας στην πρώτη ευκαιρία βγαίνει στην επιφάνεια. Βγαίνω τα βράδια και πάω σε bars, ταβέρνες και εστιατόρια και γουστάρω πολύ τον κόσμο που μου δείχνει τόση αποδοχή και αγάπη.
Γιατί όχι να το παινευτώ αλλά μεγαλώνοντας έγινα πολύ ωραίος. Κι επειδή είμαι ήρεμος και ειρηνικός όλοι με συμπαθούνε.
Με πλησιάζουν κι εγώ τους δείχνω την αποδοχή μου, πέφτοντας ανάσκελα με ανοιχτά και τα 4 πόδια μου, αναγκάζοντάς τους να μου χαιδέψουν την κοιλιά που τόσο μ’αρέσει.
Παρόλο που ο παπάρας εκπαιδευτής μου είπε πως ίσως και να έχω κάποιο σύνδρομο γιατί δεν έχω την τόσο έντονη συναισθηματική νοημοσύνη της ράτσας μου και δεν είμαι τόσο υπάκουος, το μεγάλο θηλυκό το σέβομαι και το ακούω.
Γιατί με σέβεται και μ’ ακούει κι αυτή, μου δίνει κρυφά περισσότερες λιχουδιές από ότι μου δίνει φανερά, μου κόβει κάθε απόγευμα τα φρούτα μου, με παίρνει χαλαρές αγκαλιές γιατί ξέρει πως δεν γουστάρω τις σφιχτές και μου δίνει λίγα φιλιά στο πρόσωπο παρόλο που γνωρίζω πολύ καλά πως θα ήθελε περισσότερα.
Παίζουμε κάθε μέρα, μία ώρα το πρωί και μία το βράδυ με το μπαλάκι μου και δεν κουράζεται ποτέ όταν της γαυγίζω για να με παίξει περισσότερο.
Αδέσποτο δε με λες.
Με λες απλώς : Sir Albert
