Αγαπημένο μου ημερολόγιο “Χωρισμός”

Όταν κάτι σου λείπει καταλαβαίνεις την αξία του, έτσι λένε. Όταν χάνεις κάποιον, τον αναζητάς, τρελαίνεσαι, εκφράζεσαι, μιλάς. Και εσύ που έφυγες αποκτάς δύναμη. Μία δύναμη πρωτόγνωρη, μοναδική. Μία δύναμη που δεν είχες.  Και εγώ  την απέκτησα αυτή τη δύναμη. Τον έδιωξα, τον άφησα ελεύθερο. Επιτέλους. Βρήκα τη δύναμη επιτέλους να τον διώξω. Και ναι μιλάω γι’ Αυτόν. Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι μόνη σου. Δεν ξέρω πώς είναι να μην βρίσκεσαι σε μία σχέση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βρίσκομαι σε μία σχέση. Πάντα είμαστε δύο.  Πάντα πήγαινα πακέτο με κάποιον. Μονάδα δεν ήμουν ποτέ. Το έκανα όμως. Είμαι μονάδα πλέον. Επιτέλους. Μόνο που το γράφω μου φαίνεται περίεργο.

Τα χάπια που σου έλεγα, τα συνεχίζω. Με βοηθούν. Δεν αισθάνομαι πολύ. Θαυματουργά αυτά τα χημικά κατασκευάσματα. Ξέρεις, με βοήθησαν να μην νιώθω, με αποτέλεσμα να μπορώ να πάρω αποφάσεις. Τρομερή δύναμη έχουν τα συναισθήματα. Ζήλευα πάντα όσους δεν αισθάνονται. Μπορούσαν πιο εύκολα να αποφασίσουν, να προχωρήσουν. Σε έναν χωρισμό αν δεν το πάρεις απόφαση, χάθηκες. Άκου με που σου λέω. Όλα θέμα απόφασης είναι και τα συναισθήματα, ο χειρότερος εχθρός. Τα χάπια με βοήθησαν λοιπόν να παγώσω,  να παγώσω λίγο, να μην νιώθω.

Μια ζωή ο άλλος επιλέγει το τέλος μας. Μια ζωή με χωρίζουν και να που για πρώτη φορά επέλεξα εγώ. Διάλεξα εμένα και όχι Αυτόν. Τον άφησα να φύγει, τον άφησα ελεύθερο και μάντεψε, επέστρεψε. Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Τον έδιωξα και ήρθε. Αυτός, όχι εγώ. Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι, θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε. Όταν έχεις τον άλλον δεδομένο, δεν έχεις κίνητρο να προσπαθήσεις, η σχέση σβήνει, πεθαίνει. Εμφανίστηκε λοιπόν, υποσχέθηκε, μου έδωσε την αγάπη που παρακαλούσα γι αυτήν, μου έδωσε την προσοχή που ήθελα. Ήταν όμως αργά. Παγώνεις.

Πάντα στους χωρισμούς ήμουν η ευάλωτη γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν να είμαι μονάδα. Τώρα, επέλεξα την μοναξιά. Άκουσα την ανάγκη μου. Επιτέλους. Χωρίζεις και προχωράς με τον εαυτό σου. Εσύ και εσύ. Εγώ και εγώ. Ήρθε η ώρα να ανακαλύψω πώς είναι να ξυπνάω μόνη μου, χωρίς Αυτόν. Να ζω μόνη μου χωρίς Αυτόν. Είμαι χαρούμενη. Είμαι? Είμαι. Από δω και πέρα δεν θα επηρεάζομαι απ’ Αυτόν. Δεν θα στέλνω «καλημέρα» σ’ Αυτόν. Θα λέω καλημέρα στον εαυτό μου. Θα φοράω τα ρούχα που εγώ επιλέγω χωρίς να περιμένω έγκριση απ’ Αυτόν. Πρέπει εγώ να αποφασίζω πλέον. Τρομακτικό. Τρομακτικά τα ξεκινήματα. Αλλά μεταξύ μας, ήταν σχέση αυτό? Στους τίτλους ναι, αλλά στην ουσία, μόνο βήματα προς τα πίσω έκανα. Βήματα προς τα μέσα. Καιρός να βγούμε έξω.