Τι το θες το ακαταδίωκτο;

Με τροπολογία του Υπουργείου Υγείας (22 Απριλίου άρθρο 4 Ν/Σ Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων), που ψηφίστηκε από τους Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, τα Μέλη της Εθνικής Επιτροπής για την προστασία της δημόσιας υγείας και των συσχεττιζόμενων  επιτροπών – έναντι της νόσου – COVID -19,  απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη, όσον αφορά στο περιεχόμενο των εισηγήσεων τους, «αποφάσεων τους» κλπ,  και επιπλέον δεν φέρουν καμία ευθύνη για γνώμη  που διατύπωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ως μέλη της επιτροπής. 

Είναι θεμιτό,  και εν μέρει ορθό,  να επιθυμεί η κυβέρνηση να προστατεύσει  τα μέλη της επιτροπής. Επίσης, είναι εξίσου σημαντικό,  να «θωρακιστεί» η επιστήμη  – μέλη της επιτροπής- από θεωρίες  «συνομωσίας» και άρνησης ύπαρξης του Κορωνοιού,  που ξεφεύγουν  από τα όρια της ιατρικής επιστήμης, αλλά και της λογικής.

Υπάρχει  όμως,  και η  διαφορετική προσέγγιση,  που θα μπορούσε κάλλιστα η κυβέρνηση να είχε ακολουθήσει  από την αρχή της Πανδημίας. Μια προσέγγιση η οποία θα βασίζονταν στη συνεχή ενημέρωση της κοινωνίας όσον αφορά στα επιδημιολογικά  δεδομένα και στο πεδίο  της  λήψης προστατευτικών  «ιατρικών» μέτρων έναντι της νόσου, αλλά και μέτρα πρόληψης για την επαρκή επάνδρωση των νοσοκομειών.  

Θεωρώ λοιπόν, ότι εξαρχής η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε θέσει διακριτούς και συγκειμένους  ρόλους. Τα μέλη της εθνικής επιτροπής, να εισηγούνται και να αποφασίζουν για το κομμάτι των μέτρων προστασίας, για τις ανάγκες του ΕΣΥ και τον εμβολιασμό,   και να μη συμμετείχαν ενεργά στην λήψη αποφάσεων για απαγορέυσεις άμεσα συνδεδεμένες με την οικονομική δραστηριότητα.  

Η σχετική τροπολογία της κυβέρνησης  που έγινε νόμος του κράτους για το «ακαταδίωκτο» των μελών της εθνικής επιτροπής, ενδεχόμενως  εκθέτει στα μάτια της πλειοψηφίας της κοινωνίας την -κατά τα άλλα -εξαιρετική επιστημονική κοινότητα της χώρας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι  τα συλλογικά όργανα εκπροσώπησης των ιατρών  δεν έπρεπε να αποδεχθούν  τούτη τη χρονική περίοδο το συγκεκριμένο  περιεχόμενο της ψηφισθείσας νομοθετικής ρύθμισης. Η  ψηφισθείσα τροπολογία – πλέον νόμος – δεν πρέπει  να γίνεται αντικείμενο διαλόγου και  να χαρακτηρίζεται ως «ασπίδα» έναντι των «συνομοσιολόγων», και αρνητών, καθώς, η ιατρική επιστήμη  δεν έχει ανάγκη  να μπαίνει στο δημόσιο διάλογο  και στην ίδια ζυγαριά,  έναντι   επικίνδυνων  και αβάσιμων  θεωριών.

Και αυτό, διότι, όταν ασκείς ένα λειτούργημα άμεσα ή έμμεσα  με πίστη, συνέπεια, και αφοσίωση- όπως η πλειοψηφία των ιατρών της χώρας- δεν έχεις ανάγκη  «απαλλαγής» από τυχόν εξέταση των αποφάσεων σου, που, ούτως ή άλλως,  στηρίχθηκαν σε  επιστημονική  γνώση, και ελήφθησαν με βασικό  γνώμονα την προστασία της δημόσιας υγείας και της κοινωνίας.

Επιπροσθέτως, πρέπει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των ιατρών και των νοσηλευτών της χώρας, που δίνουν καθημερινή και πολύωρη μάχη έναντι της νόσου COVID -19, με αυταπάρνηση για πολλού μήνες δεν έχουν μέχρι και σήμερα συμπεριληφθεί σε κάποια νομοθετική ρύθμιση που να αναγνωρίζει εμπράκτως την τεράστια προσπάθειά  τους.

Η ιατρική είναι επιστήμη,  που σχετίζεται με την ανθρώπινη ζωή, έχει υπόβαθρο,  έχει παρόν και μέλλον. Και βέβαια, δεν έχει την ανάγκη να συγκαταλέγεται σε ρυθμίσεις που έχουν «κομματική χροιά», και οδηγούν σε προσχηματικές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Η ιατρική επιστημή πρέπει και οφείλει να απέχει,  και να κρατά αποστάσεις από το πολιτκό προσκήνιο. Η θέση της είναι δίπλα στην κοινωνία και στην παροχή ιατρική βοήθειας.